متضمن عقلانيت و تدبر و تعمق است با برجستگي اقدامات تبليغاتي دنبال جذب آرا و جلوس بر كرسي رياست‌جمهوري است. نماينده‌اي تمام عيار براي احمدي‌نژاديسم. تفكري كه رياست‌جمهوري را فقط براي رياست‌جمهوري مي‌خواهد.
روزنامه اعتماد در یادداشتی به قلم مجيدفراهاني دبيركل حزب نداي ايرانيان نوشت:محمدباقر قاليباف، شهردار تهران باز هم سوداي شهرياري مي‌پروراند. صدارت ١٢ ساله او بر شهرداري كه با همراهي اعضاي اصولگراي شوراي شهر تهران مترادف بوده است، وي را به اين صرافت انداخته كه نعل و به نعل با تمسك و تشبه به محمود احمدي‌نژاد از معبر شهرداري به مصدر رياست‌جمهوري نشيند و قدر ببيند. اما واقعيت اين است كه اين‌بار هم سردار شهردار همانند گذشته به سبب آنچه بي‌گفتماني و هويت ژلاتيني سياسي فكري مي‌نامم شاهد اقبال را در كنار نخواهد كشيد. نكته پر اهميت در اين ميان اين است كه در صورتي كه شوراها را پارلمان شهري و مرجع تقنين و نظارت و شهرداري‌ها را دولت‌هاي محلي و مصدر و محمل مديريت اجرايي تلقي كنيم، مي‌توانيم تصوير و تصور واقعي از عملكرد و كارنامه و افق و چشم‌انداز توان اجرايي وي را ارايه كنيم. نظارتي كه كنه آن عمدتا منافع گروهي را آماج طراحي‌هاي خود قرار داده است و مديريت اجرايي كه لابي‌هاي درون گروهي را محور سياست‌ورزي خويش ترسيم كرده است. و اين همان نگاهي است كه در برابر تخلفات و قانون‌گريزي‌هاي احمدي‌نژاد راهبرد سكوت حمايت‌آميز را پيگيري مي‌كرد. به عبارت ديگر شأن نظارتي شوراي شهر با رويكردي تقليل‌گرايانه و نگاهي كاركرد گرايانه معطوف به رقباي شهردار شد و شوراي شهر شأن تقنيني خويش را وانهاد و براي خويش جايگاهي ديگر تعريف كرد، كه مفهوم آن حمايت از شهرداري بود و نه الزاما در نظر گرفتن منافع شهر و مردم! مي‌توان اينگونه از اين راهبرد استنتاج كرد كه قاليباف و احمدي‌نژاد دو روي يك سكه‌اند. سكه‌اي از رونق افتاده به نام پوپوليسم كه كمترين دستاورد حاكميت آن اختلال و اخلال و انسداد و تزاحم و تداخل و تعارض با توسعه پايدار است.
رهبري معظم انقلاب در مواضع و اظهارات خويش به كرات بر واقعي بودن وعده‌ها و شعارهاي انتخاباتي كانديدا‌ها در حوزه‌هاي مختلف تاكيد موكد داشته‌اند. اما نگاهي به مواضع و شعارهاي قاليباف در روزهاي اخير نشان از ناديده گرفتن اين رهنمون‌هاي هوشمندانه است. تقسيم جامعه به ۹۶ درصدي‌ها و ۴ درصدي‌ها بازتوليد همان نگاهي است كه با دوقطبي ساختن فضا در انتخابات ۸۴ شكاف و گسل در طبقات مختلف و سلايق متفاوت جامعه را رقم زد.
همان دو قطبي كاذبي كه معظم له براي اجتناب و پرهيز از شكل‌گيري آن مواضع قاطع و حكيمانه‌اي اتخاذ كردند، و اينك قاليباف با ورژن تقليل‌يافته‌اي دنبال بازتوليد آن است. رويكرد‌هاي پوپوليستي و احساس‌گرايانه كه صرفا كاركرد منفعت‌گرايانه در آن اصالت و اهميت دارد قطع به يقين عمده‌ترين و مخاطره آميز‌ترين تهديد و چالش براي حاكميت عقلانيت، اعتدال و مديريت آگاهانه مبتني بر متد و روش‌هاي علمي و كارشناسانه است و اينك در غياب احمدي‌نژاد، باقر قاليباف نماينده اين تفكر و نگاه است. نگاهي كه حجم آسيب‌ها و خسارت حاكميت آن در هشت سال صدارت مهرورزان بر دستگاه اجرايي كشور را از صميم جان مشاهده كرده‌ايم. استمرار و امتداد اعتدال روي ديگر سكه پيشرفت و توسعه است و ادامه و نهادينه شدن عوام گرايي و عوام‌فريبي جلوه‌اي ديگر از ناكارآمدي و انزوا و قاليباف به مثابه نماينده احمدي‌نژاديسم كه با نگاهي به كارنامه شهري او كه به جاي پرداختن به منافع ملي كه
متضمن عقلانيت و تدبر و تعمق است با برجستگي اقدامات تبليغاتي دنبال جذب آرا و جلوس بر كرسي رياست‌جمهوري است. نماينده‌اي تمام عيار براي احمدي‌نژاديسم. تفكري كه رياست‌جمهوري را فقط براي رياست‌جمهوري مي‌خواهد. و به سبب آنچه نظارت نحيف بر اقدامات سترگ خويش مي‌داند با حدت و قوت در پي تحقق اهداف خويش است. شجاعت و صداقت توسعه در به كار گرفتن عقلانيت، صلح طلبي و رويكرد‌هاي تعامل‌گرايانه پديدار خواهد شد و نه ضرورتا در تخاصم رويكرد‌هاي تقابل‌جويانه. تفاوت عوام‌گرايي و عقل‌گرايي براي ايران، از اينجا آغاز خواهد شد.
ارسال نظر
