"فانتزی‌های خطرناک" ترامپ در دنیای جدی سیاست

 مشکل اصلی مرد شماره یک حزب جمهوری‌خواه این است که او "اسیر سیاست‌های متعصبانه‌ی راست افراطی است." کابینه وی به "زنان" توهین می‌کند و حضور ناخوشایندش در زندگی اجتماعی در واقع "توهینی به همه ما است." اما از آنجایی که حزب جمهوری خواه در ماه‌های اخیر روی نوار پیروزی افتاده، آن‌ها حاضرند ترامپ را ببخشند... مادامی که پیروزی به ارمغان بیاورد. کوین ویلیامسون گزارش می‌دهد.

به گزارش نشنال ریویو، البته فقط واشنگتن پست نیست که چنین برداشتی از ترامپ دارد؛ آتلانتیک نیز چندی پیش مطلب حائز اهمیتی را نوشت: «[ترامپ] در برابر مسائل اقتصادی، مسائل اجتماعی مطرح شده و حتی سیاست خارجی افراطی عمل می‌کند.» رویکردش در قبال مسئله مهاجرت هم بیانگر نگاه افراطی گرایانه حزب جمهوری خواه است. حتی یکی از خبرنگاران تلویزیونی اظهار داشت که ترامپ افراطی‌ترین کاندیدای تاریخ جمهوری خواهان است.

علاوه بر آن‌ها، پاول کروگمن هم ابراز تاسف کرد که ترامپ تمام تفکرات جدیِ دنیای سیاست را فدای "فانتزی‌های خطرناکش" کرده است. نیکولاس کریستف، روزنامه‌نگار نیویورک تایمز، هم نسبت به "خطرات" ترامپ هشدار داده و گفته که خطرناک‌ترین سیاست‌های ترامپ، دیدگاهش در قبال ایران است؛ این در حالی است که کریستف درباره دوستیِ صمیمانه ترامپ با "بنیامین نتانیاهوی افتضاح و فریبکار" نیز ابراز نگرانی کرده است. همانطور که انتظار می‌رفت، کریس متیوز و ریچل مَدو به خاطر روابط مرموز ترامپ و مسکو، رئیس جمهور را زیر سوال بردند. وایس نیز ترامپ را یک "جامعه ستیز" نامید. مورین داد هم با لفظ "پلوتوکرات خارج از دسترس" از ترامپ یاد کرد و گفت که او «ماهیت اصلی‌اش را جایی پنهان می‌کند که مشخص نیست.» دموکرات‌ها و تمام دوستان رسانه‌ای‌شان بارها اذعان داشته‌اند: «روسای جمهورِ جمهوری‌خواه یکی از دیگری افراطی‌تر هستند.»

در یک سو، رسانه‌های آمریکا را داریم و در سوی دیگر، رئیس جمهور آمریکا؛ دیگر وقتش رسیده تا طرف یک سمت را بگیریم – البته برخی از دوستانمان در چپ و رسانه‌ها قبلا این کار را کرده‌اند و دوستان راستی‌مان نیز از قافله عقب نمانده‌اند.

روز جمعه داشتم با جو هاگان، از مجله نیویورک، صحبت می‌کردم که مرا به خاطر انتقاد از همکاران رسانه‌ایم در عصر ترامپ به سخره گرفت. هاگان در حال نوشتن زندگینامه جان ونر است و احتمالا چند روزی مرخصی گرفته بود. هاگان می‌گفت: «چون تو خودت یک ژورنالیستی.»

دیکتاتوری و نیکسون: مک‌کین نیز به ترامپ تاخت!
کارل برنستاین، ژورنالیست ماجرای واترگیت، می‌گوید که "حملات ترامپ به رسانه‌ها خائنانه‌تر از حملات ریچارد نیکسون به رسانه‌ها است."

نیوزویک در گزارش خود نوشت: بسیاری از چهره‌های شاخص سیاسی آمریکا می‌گویند که دونالد ترامپ در جریان حملاتش به اعتبار رسانه‌ها زیاده‌روی کرده و انتقادات تکراری‌اش را مشابه انتقادات دیکتاتورها خوانده‌اند.

صبح شنبه در یک برنامه خبری، بر سر درستیِ انتقادات ترامپ جدالی شکل گرفت. در آن گفتگو، سناتور جان مک‌کین، از حزب جمهوری‌خواه، و برخی دیگر نظرات رئیس‌جمهور درباره رسانه‌ها را محکوم کردند. راینس پریبس، رئیس ستاد کارکنان کاخ سفید، تلاش کرد تا کمی حجم انتقادات علیه ترامپ را تلطیف دهد، ولی در عین حال از اتهام ساختگی بودن اخبار که ترامپ مدام استفاده می‌کند، انتقاد کرد.

مک‌‎کین در گفتگو با شبکه NBC گفت: «حقیقت این است که ما به آزادی مطبوعات احتیاج داریم. باید رسانه‌های آزاد داشته باشیم. وجودش حیاتی است. اگر می‌خواهیم دموکراسی به معنای واقعی را داشته باشیم، باید رسانه‌های آزاد و رقابتی داشته باشیم. بدون آن، متاسفانه به مرور زمان آزادی‌های فردی را از دست خواهیم داد. دیکتاتورها به همین شکل رشد می‌کنند.»

آیا دیکتاتوری در آمریکا شکل خواهد گرفت؟
رسانه‌ها از همان ابتدای آغاز کمپین ریاست جمهوری‌اش کیسه بوکس دونالد ترامپ بوده‌اند. ترامپ پس از ورود به کاخ سفید از عناوین "اخبار جعلی" و "رسانه‌های دروغگو" برای ادامه حملاتش استفاده کرده است؛ او آشکارا به خبرنگاران در کنفرانس‌های خبری حمله می‌کند و به مردم می‌گوید که رسانه‌ها دروغگو هستند. سپس به کمک حساب توییتری‌اش به آژانس‌های خبری نظیر نیویورک تایمز، CNN حمله می‌کند. او روز شنبه در توییترش نوشت که رسانه‌ها به عنوان "حزب مخالف" منابع را می‌سازند و خود بخشی از مشکل هستند. ترامپ حتی جمعه شب توییت کرد که "رسانه‌های خبری دروغگو، دشمن مردم آمریکا هستند."

راینس پریبس، برخلاف اظهارات مطرح شده نسبت به انتقادات کلی ترامپ به رسانه‌ها، می‌گوید: «رئیس جمهور به متمم اول قانون اساسی ایالات متحده آمریکا اعتقاد دارد. او به آزادی مطبوعات اعتقاد دارد. من هم به این موارد ایمان دارم. فکر نمی‌کنیم که همه چیز بد باشد ولی چیزهایی مثل اخبار ساختگی و اتهامات بی‌اساس بد است.»

مک‌کین هشدار می‌دهد که «کار دیکتاتورها با سرکوب آزادی مطبوعات آغاز می‌شود. به عبارت بهتر، اگر تاریخ را مرور کنیم، خواهیم دید که نخستین کار دیکتاتورها سرکوب مطبوعات است. نمی‌خواهم بگویم که رئیس جمهور ترامپ قصد دارد که دیکتاتور شود، اما می‌گویم که باید از تاریخ درس گرفت.»

اگر از نظر ذهنی مشکلی نداشته باشید، می‌توانید دو ایده مطرح شده را تشخیص دهید: دونالد ترامپ مشکل دارد، رسانه‌ها مشکل دارند. کشمکش ترامپ و رسانه‌ها مانند نبرد خونین و مرگبار ایران و عراق است و من هم شخصا منتظر تلفات (استعاری‌اش) هستم. اگر شما هم جزو آن دسته از افرادی هستید که می‌خواهند ببینند کدام جبهه بدتر است، پس احتمالا رویکرد "دو راهی" پیش از مهد کودک کمپین‌ها را پیش گرفته‌اید.

درست است که رسانه‌های آمریکایی افتضاح عمل می‌کنند و کسی نیست که از این موضوع خبر نداشته باشد. تمام افرادی که مباحثات عمومی در مورد اسلحه، مالیات و سقط جنین را دنبال می‌کنند، از این موضوع آگاهی دارند. دین باکه، ویراستار نیویورک تایمز، و بسیاری از افراد برجسته رسانه‌ای آمریکا نیز این موضوع را قبول دارند. حتی کارکنان واشنگتن پست نیز موافق هستند. باید احمق یا دروغگو بود که ارتباط دموکرات‌ها با رسانه‌های مهم را منکر شد.

تراژدی کار این است که ما می‌توانستیم در این برهه از نعمت رسانه‌های کارآمد استفاده کنیم. انتقادات من در حد همان کسانی است که معتقدند ترامپ در حال ایجاد یک دیکتاتوری فاشیست و ساخت اردوگاه‌های کار اجباری است؛ اما اگر کس دیگری روی کار می‌آمد، آیا رسانه‌ها با او هم همین برخورد را داشتند؟ مثلا میت رامنی یا جان مک‌کین؟ آیا می‌خواهید پس از پافشاری به گشتاپو خواندنِ دیک چینی، جدی گرفته شوید؟ همه می‌دانند که هیچ محافظه‌کاری نمی‌تواند به نیویورک تایمز اعتماد کند.

به گزارش فرادید، ما شایسته رسانه‌هایی بهتر و همچنین یک رئیس‌جمهور بهتر هستیم. اگر شما نمی‌توانید هر دو احتمال را همزمان کنار هم متصور شوید، پس خودتان یکی از همان دلایلی هستید که ما نه یک رسانه بهتر داریم و نه یک رئیس جمهور بهتر.