چرا شهدای آتش‌نشان شهدای وزارت‌کار نیستند؟

حس عدم مسئولیت‌پذیری است که شهردار تهران در جمع اعضای شورای شهر و در صحن علنی مجلس از آنچه در ماجرای پلاسکو رخ داده شانه خالی می‌کند.

برای این کار پخش فیلم و کلیپی را هم چاشنی خود می‌کند؛ کاری که محمود احمدی‌نژاد پایه آن را در مجلس گذاشت و اکنون گویا پخش فیلم و کلیپ برای رفع مسئولیت به روندی عادی تبدیل شده است. پس شهردار تهران هم فیلمی همراه با نوای موسیقی به همراه تصاویری از حادثه پلاسکو را منتشر می‌کند تا هم بر موج احساسات نمایندگان سوار شود و هم با پخش تصاویر حضور خود در محل حادثه از خود تا جایی سلب مسئولیت کند که نه‌تنها عذرخواهی نکند، بلکه هیچ‌گونه قصور و کم‌کاری را متوجه سازمان تح مدیریت خود نداند. این همان مسئولیت‌پذیری اجتماعی است؛ حلقه مفقوده میان مدیران و مسئولانی که با بروز هر مشکلی و نقصانی، عادت به کتمان‌کردن موضوع دارند.

در گزارشی که شهردار تهران ارائه کرده، نه سازمان آتش‌نشانی با کمبود امکانات مواجه بوده و نه شهردار در اجرای بند ١٤ ماده ٥٥ قانون شهرداری‌ها قصوری انجام داده که صراحت دارد: «شهرداری وظیفه اتخاذ تدابیر مؤثر و اقدام لازم برای حفظ شهر از خطر سیل و حریق و همچنین رفع خطر از بناها، دیوارهای شکسته و خطرناک واقع در معابر عمومی و کوچه‌ها و اماکن عمومی و دالان‌ها عمومی و خصوصی را برعهده دارد».

جالب آنکه باوجود این صراحت، شهرداری در آن گزارش بازهم توپ را به زمین وزارت کار انداخت و گفت که «به موجب مصوبه هیئت دولت در سال ٩٣ بازرس وزارت کار ضابط دادگستری است و کارشناس بازرسی مجموعه آتش‌نشانی همکار بازرس و مجموعه وزارت کار است. در‌واقع وزارت کار می‌تواند به‌عنوان ضابط از دادسرا یا دادگاه حکم توقیف بخواهد و دادسرا مکلف است حکم توقیف بدهد».

اگر چنین است که شهردار می‌گوید، شهدای آتش‌نشان هم باید شهید وزارت کار شناخته شوند، نه اینکه در تمام بیلبوردهایی که به نام شهدای آتش‌نشان مزین شده، این عبارت درج شود: «شهدای آتش‌نشان شهرداری تهران» چرا شهرداری آنجا که باید، مسئولیت نمی‌گیرد و اینجا که نام مبارک «شهید» به میان می‌آید، با قدرت در صحنه ظاهر می‌شود. از سوی دیگر، صرفا برای یادآوری، خوب است شهردار تهران به توییت معروف آقای طلایی در شب و روز‌های نخست فاجعه پلاسکو رجوع کند؛ آنجا که آقای طلایی گفته بود: «آتش‌نشان فریاد زد پول بدهید، دستگاه بخریم، فریادش را به جان خریدم، او راست می‌گفت، اما درد ما را نمی‌دانست». بعد هم هشتگ زده بود: «#دولت_حرف».

شهردار تهران و همه اعضای حامی آن در شورای شهر تهران اگر برای همه این موارد، ان قلتی در ذهن داشته باشند، اما نباید این نکته را فراموش کنند که اگر بنای تقسیم اشتباهات باشد، شهرداری نمی‌تواند نصیبی نبرد؛ آن هم به‌عنوان نهادی که وظیفه قانونی داشته است. حتما برای شهردار تهران بعد از آن موج عظیم انتقادات در فضای مجازی بهتر می‌شد تا دست‌کم از تریبون مجلس شورای شهر، کلامش را به عذرخواهی زینت می‌داد و بخشی از آن درد بزرگ را برعهده می‌گرفت تا دست‌کم از حجم اندوه بکاهد؛ کاری که محمدباقر قالیباف نکرد و به مسئولیت اجتماعی خود توجهی نشان نداد.