ختلاف دنيايی که با هم داشتيم، خيلی چالش‌برانگيز بود و احساس می‌کردم که بايد با اين نقش کلنجار می‌رفتم تا به نتيجه خوبی برسم؛ ضمن اينکه درک طبقه اجتماعی و تمرين لهجه نقش با وجود زمان کمی که برای تمرين داشتم، فشار زيادی به من آورد که البته در اين مسير، تجربيات صحنه و معلمی که برای تمرين لهجه داشتم، به درک نقش، کمک زيادی کرد.
وقایع التفاقیه نوشت: شبنم مقدمی از تجربه متفاوت نقش خود در فیلم «نفس» و از علاقه خود برای بازی در نقش‌های سخت گفت.فيلم سينمایی «نفس» از آن دسته از آثاری بوده که با حضور پرتعداد بازيگران گيشه‌پسند، خود را بزک نکرده و آبيار با تعداد اندکی از بازيگران حرفهای توانسته است از بازيگران کودک که نقش اصلی را در فيلم ايفا می‌کنند، بازی بگيرد؛ البته ناگفته نماند که حضور بازيگر حرفهای همچون شبنم مقدمی در نقش زن‌عمو در فيلم کمرنگ بود اما همين حضور کمرنگ به خوبی ديده شد و توانست سيمرغ بلورين نقش مکمل زن برای بازی در فيلم «نفس» را از سی‌و‌چهارمين جشنواره فيلم فجر دريافت کند.
از‌همين‌رو روزنامه «وقایع التفاقیه» با شبنم مقدمی، به بهانه اکران اين فيلم گفت‌وگو کرده است که در زیر می‌خوانیم:
همين‌طور که می‌دانيد، فيلم «نفس» در نيمه‌راه است و در اين مدت، صحبت‌های زيادی درباره اين فيلم سينمايی شده است، برای آغاز، شما بگوييد که از کجا می‌خواهيد شروع کنيد؟
فکر می‌کنم بهترين بخش فيلم «نفس» که کمتر درباره آن صحبت شده است، انتقال مفهوم صلح به روايت يک کودک با ظريف‌ترين لحن و نگاه ممکن بود. به اعتقاد من، مفهوم صلح همراه با نگاه شاعرانه و انسان‌دوستانه به درستی توسط نرگس آبیار، نويسنده فيلمنامه و کارگردان اثر منتقل شده بود.
اين فيلم برای نخستين‌بار در جشنواره بين‌المللی فيلم فجر برای تماشاگران غير‌ايرانی نمايش داده شد و پس از آن هم به جشنواره‌های مختلف رفت. شما تجربه حضور در جشنواره فيلم فجر و ديده‌شدن توسط مخاطب را داشتيد؛ کمی از اين تجربه بگوييد.
نظرات متفاوت و خوبی را از بسياری از تماشاگران خارجی که اغلب از مديران جشنواره‌های خارجی بودند، دريافت کردم و خوشحال شدم که مخاطبان خارجی در جشنواره جهانی فجر که برای ما ايرانيان به نوعی رويدادی وطن محسوب می‌شود، «نفس» را ديدند؛ ضمن اينکه مخاطبان غير‌ايرانی، فرهنگ شرق و به‌ويژه فولکلور ايرانی را به خوبی می‌شناسند و فيلمی همچون «نفس» با نمايش بخشی از بافت معماری ايرانی و تصويرپردازی زيبا، توانست همان تصويری که توريست‌ها از ايران دارند و کيلومترها راه را طی می‌کنند تا به کشورمان بیايند و از نزديک مشاهده کنند، مقابل ديد آنها قرار دهد.
کاراکتر زن‌عمو در فيلم «نفس» نسبت به مجموع نقش‌هايی که تاکنون بازی کرديد متفاوت بود؛ کمی از اين کاراکتر بگوييد.
واقعيت اين است که فاصله زيادی با اين کاراکتر و خود واقعی‌ام احساس می‌کردم چون زن‌عمو دنيای متفاوتی داشت؛ به‌همين‌دليل، اين نقش از من بسيار دور بود ولی نکته مهم اين است که اساسا ريسک‌کردن برای نقش‌های متفاوت را بسيار دوست دارم؛ بنابراين اولين فاکتوری که مرا علاقه‌مند کرد نقشی چنين متفاوت را بازی کنم، دنيای زن‌عمو و تجربه کردن آن بود.
با اين اوصاف، درآمدن چنين نقشی از اساس سخت بود.
اختلاف دنيايی که با هم داشتيم، خيلی چالش‌برانگيز بود و احساس می‌کردم که بايد با اين نقش کلنجار می‌رفتم تا به نتيجه خوبی برسم؛ ضمن اينکه درک طبقه اجتماعی و تمرين لهجه نقش با وجود زمان کمی که برای تمرين داشتم، فشار زيادی به من آورد که البته در اين مسير، تجربيات صحنه و معلمی که برای تمرين لهجه داشتم، به درک نقش، کمک زيادی کرد.
باتوجه به اينکه دوست داريد در نقش‌های متفاوت بازی کنيد، پس از زن‌عمو در فيلم «نفس»، دوست داريد چگونه شخصيتی را بازی کنيد؟
دوست دارم به‌عنوان بازيگر نقش‌های متفاوت شناخته شوم و يکی از نقش‌هايی که خيلی دوست دارم آن را بازی کنم، نقش يک زن نامتعادل روانی مبتلا به بيماری روحی است. به نظرم، تنها نقشی است که با وجود سخت‌بودن آن، می‌توانم ابعاد روان‌شناسی جديدی را در خود کشف کنم.
و فکر می‌کنيد موفق می‌شويد؟
با اينکه نقش‌آفريني سختی است اما معتقدم زيبايی خلق نقش در سخت‌بودن آن است. من درکل، بازی در نقش‌های آسان را دوست ندارم و کارنامه بازيگری‌ام هم تأييدی است بر اين علاقه‌ام چون نشان میدهد هريک از نقش‌هايی که بازی کرده‌ام، سختی‌های خود را داشته‌اند.
ارسال نظر
