سوال دیگری که در ذهن شهروندان تهرانی مطرح است، این است که دریافت‌کنندگان زمین یا ساختمان از شهرداری تهران باید واجد چه شرایطی باشند؟ شهروندان عادی که جای خود دارند اما درصد بسیار بالایی از اصحاب رسانه و مطبوعات هم که وظیفه ذاتی آنها اطلاع‌رسانی به مردم است، آگاهی چندانی از میزان اراضی و املاک تحت مالکیت شهرداری تهران ندارند.
انتشار گسترده اخبار و گزارش‌های مربوط به واگذاری زمین و آپارتمان‌های مسکونی به افرادی خاص از سوی شهرداری تهران سوال‌های بسیاری را در اذهان شهروندان تهرانی مطرح کرده و همه از خود می‌پرسند مگر شهرداری بنگاه معاملات املاک دارد.... که این همه زمین و آپارتمان را به تعاونی‌های مسکن یا به بعضی از اشخاص حقیقی واگذار کرده است؟ کاری به چند و چون این واگذاری‌ها و اینکه آیا در ارتباط با آن تخلفی هم صورت گرفته یا نگرفته نداریم که رسیدگی به این مساله در صلاحیت مراجع قضایی کشور است. اما موضوعی که همه شهروندان تهرانی حق دارند از آن آگاه شوند، این است که این همه زمین و آپارتمان و احیانا املاک تجاری چگونه و به موجب چه قانونی به تملک شهرداری درآمده و سرجمع زمین‌ها و املاک متعلق به شهرداری چه مقدار است و اصولا حدود و ثغور اراضی تحت مالکیت شهرداری تا چه شعاعی از تهران بزرگ است و شهرداری براساس چه مجوز یا مجوزهایی زمین و املاک متعلق به خود را با تخفیف یا بدون تخفیف به سازمان‌ها، انجمن‌ها و اشخاص ثالث واگذار می‌کند؟ سوال دیگری که در ذهن شهروندان تهرانی مطرح است، این است که دریافت‌کنندگان زمین یا ساختمان از شهرداری تهران باید واجد چه شرایطی باشند؟ شهروندان عادی که جای خود دارند اما درصد بسیار بالایی از اصحاب رسانه و مطبوعات هم که وظیفه ذاتی آنها اطلاع‌رسانی به مردم است، آگاهی چندانی از میزان اراضی و املاک تحت مالکیت شهرداری تهران ندارند و متاسفانه سامانه‌ای هم برای کسب اطلاعات درخصوص این سوال‌ها در دسترس مردم و رسانه‌ها نیست مگر آنکه تصور کنیم این اطلاعات از نوع اطلاعات طبقه‌بندی شده است و تنها افرادی خاص اجازه دسترسی به آن را دارند ولی آنچه از ظاهر امر پیداست، این است که می‌توان شهرداری را یکی از ملاکین بزرگ دانست که املاک و اراضی وسیعی را در تمام مناطق خارج از محدوده یا در داخل محدوده شهر تهران در اختیار دارد و هر زمان که اراده کند، می‌تواند در اراضی متعلق به خود هر پروژه‌ای را به مورد اجرا درآورد یا بخش‌هایی از املاک و اراضی خود را به دیگران واگذار کند. احداث پروژه پرهزینه شهر آفتاب با هدف انتقال محل برگزاری نمایشگاه‌ها به خارج از محدوده شهر تهران یک نمونه از این قبیل پروژه‌هاست که بنا به اظهار یکی از نمایندگان شورای شهر حدود 1500 هزار میلیارد تومان صرف اجرای آن شده است. باز کاری به میزان هزینه انجام شده برای احداث پروژه نمایشگاهی شهر آفتاب در فاصله بسیار دور از مرکز شهر تهران و اینکه آیا اصولا ساخت نمایشگاه جزو وظایف ذاتی شهرداری محسوب می‌شود یا نمی‌شود نداریم اما با توجه به اینکه جز برگزارکنندگان نمایشگاه کتاب به شهادت نمایشگاه مطبوعات که این روزها در محل مصلای تهران برگزار می‌شود، نمایشگاه شهر آفتاب چندان مورد استقبال مردم و برگزارکنندگان نمایشگاه‌ها قرار نگرفته، سوال این است که آیا درباره محل احداث نمایشگاه شهر آفتاب و صرفه اقتصادی احداث آن قبلا به اندازه کافی مطالعات لازم صورت گرفته و آیا پروژه‌های اولویت‌دارتری چون احداث آرامستان‌های جدید در اراضی متعلق به شهرداری در خارج از محدوده شرق و غرب تهران وجود نداشته که با احداث آنها مشکلاتی که در حال حاضر از نظر محدودیت جا در بهشت‌زهرا برای حدود 12 میلیون شهروند تهرانی وجود دارد، برای حداقل یک دهه آینده برطرف شود؟ اصولا اینکه شهرداری اصرار دارد تمام مراکز خدماتی خاص و موردنیاز مردم و صنعت و تجارت مانند نمایشگاه بین‌المللی یا فرودگاه مهرآباد و امثال آن را به بهانه کاهش آلودگی هوا و ترافیک به فاصله‌های دور از تهران منتقل کند تا چه اندازه توجیه منطقی و کارشناسی دارد؟ کسانی که به پایتخت‌های کشورهای اروپایی و آمریکایی سفر کرده‌اند، از تعداد فرودگاه‌های مخصوص پروازهای داخلی یا نمایشگاه‌های بزرگ بازرگانی و صنعتی که در داخل محدوده این پایتخت‌ها به فعالیت مشغول است و یقینا خود مدیران شهری ما هم به خوبی از این واقعیت آگاهی دارند ولی معلوم نیست به خاطر چه اهدافی بر انتقال چنین مراکزی به خارج از محدوده شهرها اصرار می‌ورزند، مثلا اگر بر فرض نمایشگاه بین‌المللی به شهر آفتاب منتقل شود، این همه زمین و مستحدثات موجود در محل کنونی نمایشگاه بین‌المللی که ارزش روز آنها به ده‌ها هزار میلیارد تومان بالغ می‌شود، چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد و چه پروژه‌هایی به جای آن اجرا خواهد شد که در آینده هیچ‌گونه مشکل ترافیکی برای آن منطقه تهران ایجاد نکند ضمن آنکه مجموعه تعداد روزهای برگزاری نمایشگاه‌های مختلف طی سال در محل نمایشگاه‌های بین‌المللی از 40، 50 روز تجاوز نمی‌کند.
البته به یاد داشته باشیم که خود شهرداری هم یک نمایشگاه اختصاصی برای خود در اراضی بوستان گفت‌وگو در بزرگراه چمران احداث کرده که برگزاری نمایشگاه‌های مختلف در آن طی سال زندگی مردم و کسبه در کوی نصر را به کلی مختل می‌کند و سبب سلب آسایش آنها می‌شود.واقعیت‌های مربوط به نمایشگاه بین‌المللی درخصوص فرودگاه مهرآباد هم که از نیازهای قطعی پروازهای داخلی کشور است و برای ساخت فرودگاهی مشابه آن باید درآمد نفتی دو سال کشور را هزینه کرد، مصداق پیدا می‌کند. این‌ها و ده‌ها سوال دیگر درباره مسایل مرتبط با شهرداری تهران در ذهن و زبان شهروندان تهرانی مطرح است که نه شهرداری و نه شورای شهر تاکنون پاسخی به آنها نداده و سامانه‌ای هم وجود ندارد که شهروندان برای دریافت پاسخ سوال‌های خود به آن مراجعه کنند. کاملا طبیعی است که در این خلاء اطلاعاتی هر شایعه‌ای در ارتباط با شهرداری شورای شهری که فاقد یک کانال ارتباطی موثر با شهروندان است، می‌تواند خریدار داشته باشد.
منبع: جهان صنعت
ارسال نظر
