چندی است که از برخی تریبون‌ها شنیده می‌شود که مسئولان طرفدار آمریکا نباشند، چه‌کسی طرفدار آمریکاست؟ در نظام اسلامی چه کسی می‌تواند طرفدار آمریکا باشد. مطرح کردن این موضوع عواقب زیادی دارد. القای این نکته به جامعه یعنی عده زیادی از مردم ، دانشگاهیان و شاید برخی از مسئولان طرفدارغرب هستند.
رزونامه آرمان در یادداشتی به قلم آیت‌ا... هاشم‌زاده هریسي عضو مجلس خبرگان رهبری نوشت:هر دولتی در مسیر خود با کاستی‌هایی روبه‌روست. نمی‌توان گفت که دولت اشتباه ندارد و قابل هیچ گونه نقد نیست. هردولتی ضعف‌ها و قوت‌هایی دارد. دولت یازدهم در هیچ موضوعی تندروی ندارد و خواهان ثبات و آرامش در جامعه است. نکته دوم دستاورد بین‌المللی است که دولت فعلی به ارمغان آورده است. اکنون ما می‌توانیم در دنیا سربلند باشیم و نقش خود را به درستی ایفا کنیم. دولت یازدهم وزانت، متانت ومنطق در گفتار دارد و سخنان بی‌پایه و اساسی که شان نظام اسلامی را پایین آورد، بیان نمی کند. دولت، دولت پوپولیستی نیست. در این راستا باید به آن در ساحت‌های مختلف کمک کرد تا به رشدو شکوفایی برسد و بتواند در مقابل دشمنان ایستاده و مشکلات کشور را حل و فصل کند.
مشکلات زیادی در کشور وجود دارد. مشکلات اقتصادی، بیکاری ، مفاسد اجتماعی و از سوی دیگر مشکلات اخلاقی فراوانی در جامعه مشاهده می‌شود. جامعه ما جامعه اخلاق‌مداری نیست و به جامعه‌ای سیاست زده بدل شده است. سیاسی بودن اشکال ندارد و باید سیاستدان بود ونسبت به مسائل داخلی و بین‌المللی شناخت داشت. سیاستدانی جدای از سیاست بازی و بازی‌های سیاسی است. برخی با بی‌رحمی به دولت می‌تازند که چرا وضعیت اقتصادی را سامان نداده، چرا اشتغال ایجاد نمی‌کند و چرا جوانان بیکارند. یا در صحنه بین‌المللی برجام را مخدوش می‌کنند که چرا به طرف مقابل اعتماد کردید.
دولتی که ضعیف باشد و ملتش را پشت سر خود نبیند چگونه می‌تواند بر این همه مشکلات فائق آید. این به دور از انصاف و عدالت است که منشا همه مشکلات و مسائل را دولت بدانیم و تیغ تند انتقاد را به سمت دولت نشانه رویم و بخواهیم که یک شبه همه چیز راحل و فصل کنیم. اینکه برخی به بهانه دلسوزی برای نظام و انقلاب این اعمال را انجام می‌دهند و به دولت حمله می‌کنند، منطقی نیست. این حرکات بیشتر جنبه شعاری دارد. رویه مطلوب این است که ضمن حمایت و کمک به دولت هرجا کمبودی مشاهده شد به دولت تذکر داده شود. بی‌اخلاقی و تهمت پراکنی از مشکلات جامعه است. همان‌گونه که هرچیزی حد دارد، انتقاد نیز حدی دارد. این مساله را باید در جامعه به عنوان یک بیماری تلقی نمود و در پی درمانش برآمد. نسخه شفابخش این بیماری در جامعه در دست مسئولان و کسانی است که در جامعه دارای تریبون هستند.
این افراد باید اخلاق را در جامعه رواج دهند. اگر یک عده بخواهند در جامعه علیه دولت با تندروی عمل کنند و دولت را آماج حملات خود قرار دهند و در مقابل عده ای بخواهند درصدد تخریب آنها بر آیند این مساله به تنش‌زایی در کشور کمک می‌کند و نه تنها از مشکلات کشور نمی‌کاهد بلکه گره دیگری بر روی مشکلات دیگر می‌زند.
سخن گفتن با تهمت‌پراکنی، تخطئه و تخریب انقلابی گری نیست. چندی است که از برخی تریبون‌ها شنیده می‌شود که مسئولان طرفدار آمریکا نباشند، چه‌کسی طرفدار آمریکاست؟ در نظام اسلامی چه کسی می‌تواند طرفدار آمریکا باشد. مطرح کردن این موضوع عواقب زیادی دارد. القای این نکته به جامعه یعنی عده زیادی از مردم ، دانشگاهیان و شاید برخی از مسئولان طرفدارغرب هستند. مطرح‌کردن این مسائل درست نیست. چه کسی است که بخواهد پشت به ملت ، نظام و انقلاب کند و به دشمن گرایش داشته باشد؟ بیان این مساله طرف مقابل را به طمع می‌اندازد که در ایران بخشی از مردم و مسئولان طرفدار ما هستند. برخی دانسته یا نادانسته روش‌ها را با طرفداری یکی می‌کنند، در حالی که روش‌ها در هردولتی متفاوت است. یک دولت موافق مقابله با دشمن با روش تند است، و دولت دیگر موافق تعامل و حل دیپلماتیک و ملایم مشکلات است. این‌ها روش است، اما در اصل همه پشتیبان اسلام، نظام و انقلاب هستند. نباید فضا را آلوده کرد و به عده‌ای یا دولتی به بهانه روش‌های دگراندیشانه اتهام طرفداری از آمریکا و غرب زد. این سلب اعتماد عمومی از جامعه و زیر سوال بردن شخصیت‌ها و مسئولان در جامعه است. باید با اتحاد و همدلی و یکپارچگی و غبار آلود نکردن فضا به سوی انسجام ملی حرکت کنیم و به دولت در راستای رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده کمک کنیم تا جامعه را به سوی پیشرفت و اعتلا رهنمون سازد.
ارسال نظر
