راه دراز لبنان برای رسیدن به ثبات سیاسی

 مسعود ادریسی سفیر سابق ایران در لبنان می گوید: گرچه مساله ریاست جمهوری در لبنان حل شده اما مساله نخست وزیری و تشکیل کابینه و پیچیدگی های آن وجود دارد. با توجه به سهم خواهی احزاب و گروه ها نباید به سادگی تصور کرد که نخست وزیر بتواند کابینه خود را تشکیل دهد.

عرصه سیاست داخلی لبنان سرانجام پس از گذشت 2 و نیم سال خلا قدرت ریاست جمهوری به توافق دست یافت که بر اساس آن میشل عون که از ابتدا مورد حمایت حزب الله و جریان 8 مارس بود، ریس جمهور شود. در مقابل نیز بر اساس توافق صورت گرفته، سعد حریری به عنوان نخست وزیر و مامور تشکیل کابینه شود. دیدگاه های مطرح شده در این باره، بیانگر این مساله است که سرانجام حزب الله توانست با پافشاری بر نامزد خود پیروز میدان سیاست لبنان باشد. البته کارشناسان سعی بر این دارند، انتخاب میشل عون را پیروزی عقلانیت در عرصه سیاسی بدانند تا یک جریان خاص. با این وجود به نظر می رسد با توجه به انتخاب میشل عون اما باز سیاست داخلی لبنان راه درازی برای ثبات دارد. در این رابطه گفت وگوی کوتاهی با مسعود ادریسی، سفیر سابق ایران در لبنان داشته ایم که در ادامه می خوانید:

آیا انتخاب میشل عون به عنوان رییس جمهور، پیروزی جریان حزب الله تلقی شده یا می توان از آن به عنوان عقلگرایی در سیاست داخلی لبنان یاد کرد؟

انتخاب میشل عون به عنوان رییس جمهور، پیروزی مردم لبنان است. پس از یک دوره طولانی بیش از دو سال، با توجه به خلاء قدرت در این کشور، انتخاب عون موجب پر شدن این خلاء شد و بهره اصلی را مردم بردند. ضمن آن که او از ابتدا نامزد حزب الله بوده و جزء ائتلاف 8 مارس است. البته افراد دیگری مانند نبیه بری، رئیس جنبش امل و سلیمان فرنجیه نیز جزء ائتلاف 8 مارس بودند. حال با انتخاب عون، دیگر شاهد خلاء قدرت نخواهیم بود و مسایل مطرح در حوزه نهاد دولت و نهاد حکومت برطرف شود. عملا دولت لبنان یک دولت روزمره بود. زیرا دولتی نبود که بتواند برنامه ریزی دراز مدت داشته باشد. یک دولت موقت بود. اما دولت جدید می تواند ثبات نسبی در زمینه نهادهای حکومتی ایجاد و به حل مشکلات داخلی و خارجی کمک کند.

نبیه بری، رئیس مجلس و سلیمان فرنجیه هم پیمان حزب الله حاضر به حمایت از میشل عون نشده بودند و این امکان وجود دارد که شاهد اختلافات در تشکیل دولت باشیم. حال نصرالله چگونه می تواند رضایت دو همراه خود را جلب کند؟

نبیه بری بیش از آن که مخالفتش بر اساس اختلافات شخصی با میشل عون باشد، بیشتر ناراحت اقدام آقای حریری بود. اون این مساله را به صراحت در صحبت های خود بیان کرد. البته او هفته گذشته رای خود را تغییر داده و از نامزدی و ریاست جمهوری میشل عون حمایت کرد. اما باید دانست که نهادهای سیاسی در لبنان از پیچیدگی خاصی برخوردارند. گرچه مساله ریاست جمهوری در لبنان حل شده اما مساله نخست وزیری و تشکیل کابینه و پیچیدگی های آن وجود دارد. با توجه به سهم خواهی احزاب و گروه ها، از جمله آقای نبیه بری و فرنجیه، نباید به سادگی تصور داشت که نخست وزیر بتواند کابینه خود را تشکیل دهد. از همه مهتر آن که هر دولتی وقتی تشکیل می شود، باید بیانیه دولتی را تقدیم کند. این بیانیه چارچوب کلی برنامه های دولت اعم از مسایل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و مقاومت و ... است. بیانیه بسیار مهم که همواره نگارش آن باعث اختلاف نظر گروه های سیاسی است و برای آن که نوشته شود، مدت زمان زیادی سپری می شود. از طرفی سهم خواهی گروه ها در کابینه برای حضور وزرا کار را مشکل می کند. با این حال با توجه به تجربه لبنانی ها به طور حتم بر این مشکل هم فائق می آیند و به توافق می رسند. به طور حتم برای تشکیل دولت و وزرا نظر آقای نبیه بری و فرنجیه نیز جلب خواهد شد. به هر صورت هر دوی آنها از ائتلاف 8 مارس است. راه مقداری مشکل است اما به نتیجه می رسد.

گفته شده نمی توان عون را شخصیت سیاسی خاص و دارای تفکر مقاومت یا همراه با حزب الله دانست و ممکن است با توجه به اوضاع سیاسی کشور و منطقه دستخوش تغییر و تحول شود.  از این رو جریان حزب الله چگونه باید با این مساله مواجه شود؟

به گزارش دیپلماسی ایرانی، میشل عون طی سال های گذشته نشان داده همواره حامی مقاومت بوده است. او در اولین نطق خود در پارلمان مجددا از مقاومت حمایت کرده است. در عین حال ارتش لبنان نیاز به تقویت دارد و او به این مساله نیز اشاره کرده است. زیرا بتواند با تقویت ارتش از حرکت های گروه های تروریستی جلوگیری کند. به نظر می رسد در این زمینه با توجه به دیدگاه های میشل عون، مشکلی وجود نداشته باشد. در عین حال با در نظر گرفتن شرایط لبنان، و جایگاه ریاست جمهوری میشل عون، تصور می شود او همان رویه سابق یعنی حمایت از مقاومت را ادامه دهد.