درست در هفته تربیت‌بدنی و زمانی که صحبت‌ها درباره ورزش همگانی و قهرمانی بود، به یک‌باره خبر استعفای وزیر ورزش و جوانان به گوش رسید. خبری که شنیدن آن در هفته تربیت بدنی علامت سوال بزرگی را برای ورزش دوستان ایجاد کرده است.
بعد از هدایت انبوهی از فدراسیون‌های ورزشی با سرپرست، باردیگر نوبت به خود وزارت ورزش و جوانان رسید تا احتمالا دوره‌ای طولانی را با سرپرست اداره شود. سرپرستانی که تجربه نشان داده جز بی‌برنامگی و عدم پاسخگویی، آورده‌ای برای ورزش ایران نداشته‌اند.درست در هفته تربیت‌بدنی و زمانی که صحبت‌ها درباره ورزش همگانی و قهرمانی بود، به یک‌باره خبر استعفای وزیر ورزش و جوانان به گوش رسید. خبری که شنیدن آن در هفته تربیت بدنی علامت سوال بزرگی را برای ورزش دوستان ایجاد کرده است.
مدتی است که برخی از فدراسیون‌های ورزشی به دلیل برخی چالش‌های داخلی و تاخیرهای ایجاد شده در برگزاری انتخابات، بدون رییس هستند و با سرپرست هدایت می‌شوند، سرپرستانی که مهلت قانونی آنان به اتمام رسیده و خبری از برگزاری مجمع برای انتخاب رییس نیست. حال به یک‌باره وزیر ورزش نیز استعفا داد تا اصلی‌ترین نهاد رسمی ورزش ایران نیز بدون رییس شود و پای سرپرست به میان آید.
ورزش ایران با هدایت این سرپرستان به کجا خواهد رسید؟ در حالی که کشورهای مطرح در ورزش برنامه‌ریزی های بلند مدت دارند، ورزش ایران در گیر و دار عزل و نصب‌های متعدد هویت خود را فراموش کرده است. با این بی‌ثباتی‌ها، تغییرات مداوم و هدایت‌های طولانی فدراسیون‌ها آن هم بدون رییس، به نظر می‌رسد هیچ‌گاه نتوان آینده خوبی را برای ورزش ایران تصور کرد.
فدراسیون های با سرپرست همچنان با سرپرست خواهند ماند تا تکلیف سرپرست وزارت ورزش و جوانان مشخص شود. براستی هیچ برنامه‌ریزی بلند مدتی برای ورزش ایران وجود دارد؟
منبع: ایسنا
ارسال نظر
