ظاهر این شیوه رهایی از ننگ و سرافکندگی مدتی است به برخی دیگر از کشورهای شرق آسیا از جمله کشور مغولستان نیز سرایت کرده که شاهد مثال آن خودسوزی چندی پیش وزیر مسکن آن کشور بود.
غلامرضا کیامهر در جهان صنعت نوشت:سال‌هاست هرازگاهی خبری از خودکشی یکی از مسوولان عالی مقام دولتی در ژاپن یا کره‌جنوبی در رسانه‌های جهان انعکاس پیدا می‌کند. در اغلب موارد هم دلیل اصلی این خودکشی‌ها افشاگری‌هایی است که توسط رسانه‌های داخلی درباره فساد مالی آن دولتمردان صورت می‌گیرد. فسادهایی اغلب بسیار ناچیز در حد تخلف‌هایی کوچک که حجم و اندازه آنها در مقایسه با فسادهای مالی و اقتصادی سال‌های اخیر برخی از مدیران اجرایی یا شهرداری‌های ما در حد قطره‌ای در برابر دریاست. دولتمردانی که در کشورهای مورد بحث بعد از برملا شدن تخلفات مالی‌شان آنها توسط رسانه‌ها دست به خودکشی می‌زنند همیشه قبل از این اقدام یادداشتی خطاب به مردم می‌نویسند ودر آن به خاطر فساد یا تخلفی که مرتکب شده‌اند از آنها پوزش می‌طلبند و تقاضای بخشش می‌کنند. از نقطه‌نظر اعتقادی برای چنین دولتمردانی کسی که دستش در برابر افکار عمومی رو می‌شود و رسانه‌ها تخلفش را برملا می‌کنند قبل از آنکه گزارش به دادگاه بیفتد باید مرگی شرافتمندانه را بپذیرد و با دست خود به زندگی‌اش خاتمه دهد به کلام دیگر دولتمردان کره‌ای و ژاپنی مرگ را بر تحمل ننگ و سرافکندگی در برابر افکار عمومی ترجیح می‌دهند. ظاهر این شیوه رهایی از ننگ و سرافکندگی مدتی است به برخی دیگر از کشورهای شرق آسیا از جمله کشور مغولستان نیز سرایت کرده که شاهد مثال آن خودسوزی چندی پیش وزیر مسکن آن کشور بود که ویدئوی کامل آن اقدام را در شبکه‌های اجتماعی مشاهده کردیم اما تصمیم وزیرمسکن دولت مغولستان نه به خاطر ارتکاب مفاسد اقتصادی و مالی که صرفا به دلیل آن بود که نتوانسته بود قول و وعده‌ای را که درخصوص ساخت یکصد هزار واحد مسکونی به مردم داده بود را به‌طور کامل عملی کند و تنها موفق به ساخت 70 هزار واحد مسکونی در بازه زمانی موردنظر شده بود. مسلمانه خودکشی‌های دولتمردان ژاپنی و کره‌ای و نه خودسوزی وزیر مسکن دولت مغولستان با اعتقادات دینی و باورهای اخلاقی ما ایرانی‌ها سر سازگاری ندارد و نیز قوانین جزایی که می‌گوید باید میان جرم و مجازات تناسب وجود داشته باشد سازگاری ندارد و به همین سبب نباید انتطار داشته باشیم که هروقت یک مدیراجرایی یا یکی از دولتمردان ما از سوی رسانه‌ها متهم به فساد مالی و اقتصادی متهم می‌شود شب که به خانه می‌رود برای فرار از ننگ بی‌آبرویی دست به خودکشی بزند و خبر این اقدامتش روز بعد در مطبوعات به چاپ برسد. نه هیچ ایرانی سلیم‌النفس چنین انتظاری از متهمان به ارتکاب تخلفات مالی و اقتصادی شبیه آنچه در شهرداری تهران یا در صندوق ذخیره فرهنگیان و جاهای دیگر صورت گرفته و رسانه‌ها درباره آنها دست به افشاگری زده‌اند، ندارد اما این انتظار حداقلی را از چنین دولتمردان و مدیران اجرایی دارد که وقتی تخلفات مالی آنها توسط رسانه‌ها برملا می‌شود به جای تهدید و ارعاب رسانه‌ها و زدن انواع برچسب‌ها به آنها مرد و مردانه تخلف خود را بپذیرند و با پوزش‌خواهی از مردم داوطلبانه از کار کناره‌گیری و برای حضور در هر محکمه‌ای و پذیرش حکم صادره جوانمردانه اعلام آمادگی کنند. با این شیوه کار هم جامعه احساس رضایت و آرامش خاطر می‌کند هم عدالت در جوی آرام و عاری از تنش سوء‌ظن به اجرا گذاشته می‌شود و هم زمینه برای کاهش آمار تخلفات مالی و مفاسد اقتصادی که متاسفانه سال‌هاست چون خوره به جان جامعه ما افتاده فراهم می‌شود.
البته قاطعیت و رفتار فراجناحی فرشته عدالت در رسیدگی به این تخلفات نقش اساسی را در ریشه‌کن کردن مفاسد مالی و اقتصادی در کشور ما از هر قبیل و مربوط به هر کانون قدرت و جناح سیاسی که باشد ایفا خواهد کرد. آیا چنین روزی در کشور و جامعه ما فراخواهد رسید؟ روزی که ارتکاب مفاسد اقتصادی در هرحد و اندازه‌ای که باشد و از ناحیه افراد وابسته به هر جناح و کانون قدرتی که باشد به یک ننگ و آبروریزی بزرگ تبدیل شود.
ارسال نظر
