چرا عده ای راحت توهین می کنند؟

روزنامه ابتکار در سرمقاله خود نوشت: در این ایام روزی نیست که مخالفان دولت ،توهینی را به کمان انتشار نسپارند. به هر بهانه ای به رئیس جمهور اهانت می کنند و از هیچ "عقوبتی” هم نمی ترسند. شاید حق دارند چرا که اساسا عقوبتی به آن معنا در انتظارشان نیست.

عموما نه به دادگاهی فرا خوانده می شوند و نه اگر به دادگاهی بروند محکوم می شوند. طبق قانون هر گونه توهین و افترا جرم محسوب می شود. اما تاکنون توهین به دولت و یا اصلاح طلبان اینگونه نبوده است. اگر پاداشی برای توهین کنندگان در پی نداشته باشد، باری، جزا هم نداشته است!

حتی یکبار حسن عباسی پس از سالها توهین و افترا مجرم شناخته شد اما نه برای توهین به اصلاح طلبان یا دولت بلکه برای توهین به یک نهاد نظامی.

٢-اصولگرایان تندرو برای همان حسن عباسی عزا گرفتند و زمین را به آسمان دوختند و "کمپین” ها راه انداختند که باید او آزاد شود. برای این نوشته مهم نیست که او آزاد شود یا نه؛ بلکه غرض اشاره ای به بیتابی اصولگرایان برای آزادی اوست. اینکه آنها نیز از حبس و حصر رنجور می شوند. اینکه حبس بخاطر یک اظهار نظر نیز برای آنان ملال آور است.

٣-روحانی تاکنون نسبت به مخالفان خود با تسامح برخورد کرده است. در واقع تقریبا هیچکدام را به هیچ دادگاه عمومی فرا نخوانده است. حتی همین چندی پیش یک نماینده مجلس و عضو هیئت نظارت بر مطبوعات از او خواسته بود که از همه شکایات دولت از رسانه های منتقد گذشت شود. در واقع اصلاح طلبان نیز برای مخالفان خود حبس و حصر آرزو نمی کنند. و از توقیف و تعلیق حتی برای مخالفان خود، بیزارند.

۴- آنان نیز اگر در خود نظر دوزند در می یابند که فطرت آنها نیز از محدودیت آزادی نفرت دارد. اما مصلحت های "دیگر” مانع از بروز این فطرت انسانی آنها می شود!

اگر لختی خودبینی را به کناری نهند قطعا برای مخالفان خود آرزوی سرکوب نمی کنند. می توان گفت هرگاه کسی از سرکوب کسی لذت برد و متاسف نشد، در واقع او یک فطرت خود را سرکوب کرده است.

۵- علی مطهری از آن جنس اصولگرایانی است که این فطرت خود را شناخته و افروخته است. او با سیاست های محصورین مشهور، چندان میانه ای ندارد و حتی در انتخابات٨٨ از یک اصولگرا حمایت کرد. اما مصلحت های حزبی مانع از شنیدن صدای فطرت او نشد. اگر او این سالها دفاع از حقوق متهمان ٨٨ را به جان خریده است از همین روست.

۶- اصولگرایان اما به این موضوع بی اعتنا هستند و گمان می کنند اسب توهین را هر چه بیشتر زین کنند بیشتر توفیق می یابند. قریب به ده ماه پیش در ماه های منتهی به انتخابات مجلس سرعت ماشین توهین اصولگرایان به همین مقدار رسیده بود. آنجا نیز به هوس توفیق در انتخابات مجلس هرگونه توهینی می کردند. در نهایت اما شد آنچه شد. امروز نیز بی اعتنا به درس های دیروز، با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری موتور توهین را گرم می کنند. نگارنده گمان می کند بخشی از این خیره سری و بی مسئولیتی در تزریق خشونت به جامعه، محصول اتفاقات ٨٨ است. آن روزها اگر تبعات خشونت دامن طرفین را گرفته بود و ترکه تنبیه به تن اینان خورده بود هرگز امروز اینچنین بی محابا تولید خشونت نمی کردند.

متاسفانه این گروه خاطره خوشی از آن سال ها دارد. هر چه خواستند بر سر رقیبان خود کوفتند و تا امروز هم رقیبان خود را با برچسب همان روزها از صحنه خارج می کنند. به تعبیری این سیاست به دهن آنان شیرین آمده است. گمان نکنم اما این راه، برای آنها پایان خوشی داشته باشد. اجازه دادن به آنان در حرف زدن و پیروی از سنت اعانت به آزادی چیزی نیست که کسی از آن ضرر کند. چنان که روحانی تا کنون از وقعی که به آزادی نهاده است و مخالفان خود را سرکوب نکرده، ضرری نبرده است.