خودکشی یک ورزشگار به خاطر ناکامی در المپیک

دونده ژاپنی پس از ناکامی در المپیک مکزیک به زندگی خود پایان داد.

در المپیک 1964 توکیو امید ژاپنی‌ها در دوومیدانی بخش ماراتن، به کوکیچی تسوبورایا بود. او در خط دوم بازی را شروع کرد و پس از آبه ده‌بیکیلا قرار گرفت اما توانست از باسیل هتلای انگلیسی پیش بیفتد و به مدال برنز دست پیدا کند. دونده ژاپنی به قهرمان ملی تبدیل شد چون اولین کسی بود که در 28 سال اخیر مدالی در دوومیدانی به دست می آورد. تسوبورایا عملکرد موفقیت آمیزی داشت اما خودش آن را یک سرافکندگی برابر هزاران چشم ژاپنی می‌دانست.


هدف دونده ژاپنی برای دوره بعد المپیک تنها کسب مدال طلا بود. به همین خاطر همه چیز را کنار گذاشت و فقط تمرین کرد. قهرمانی‌اش در المپیک 1968 به هدف ملی تبدیل شده بود. با وجود این یک سال پیش از المپیک، تسوبورایا بارها با آسیب دیدگی کمر رو به رو شد و حتی سه ماه را در بیمارستان گذراند و خیلی دیر به تمرینات بازگشت،  ژاپنی ها به موفقیتش امید چندانی نداشتند. بدنش تحمل تمرینات سنگین را نداشت و 42 کیلومتر و 195 متر دویدن در دوی ماراتن برایش سخت بود.


تسوبوریا دو ماه را در بیمارستان سپری کرد. زمانی که در 9 ژانویه 1968 از آن جا مرخص شد، رگ گردنش را با تیغ زد و نوشته‌ای بر جا گذاشت. در آن از همه عذرخواهی و از خانواده و مربیانش تشکر کرد و نوشت: «نمی توانم دوباره بدوم. مرا فراموش کنید.»


تسوبوریا در آن زمان 27 ساله بود. هاروکی موراکامی، نویسنده نامزد جایزه نوبل و یکی از مشهورترین نویسندگان ژاپن، درباره این اتفاق غم انگیز و رویدادهای مشابه مطالبی نوشت اما المپیک توکیو تنها شاهد این اتفاق نبود و خودکشی را در رشته های دیگر نیز به خود دید.


جودو برای نخستین بار به این رقابت ها وارد شد. ژاپنی ها برتری خاصی در این رشته داشتند اما در سنگین وزن جایی که بیشترین انتظار پیروزی وجود داشت، برابر آنتون گسینگ هلندی مغلوب شدند. این شکست همه را تحت تاثیر قرار داد و موجب خودکشی دسته جمعی شد و نشان داد که برای کشور خورشید تابان، جودو بیش از یک ورزش معنا دارد.