حدود افشاگری در پرونده‌های تعرض جنسی
این تحقیق بیان می‌کرد که ٧درصد از دانشجویان در استرالیا حداقل یک‌بار در طول دوران تحصیل در معرض تعرض جنسی قرار گرفته‌اند اما هیچ‌کدام از این موارد راهی به دادگاه نیافتند؛ بنابراین راه‌حل برخورد با این معضل اجتماعی چیست؟
اخیرا در ماجرای تعرض جنسی یک معلم به چند دانش‌آموز، برخی انتقادها از چرایی انتشار تصویر متهم مطرح شده است. مبنای این انتقادها این است که چرا آبرو و حریم خصوصی شخصی که هنوز اتهامش ثابت نشده است، باید این‌گونه به خطر بیفتد. برای پاسخ به این سوال که آیا تصویر متهم باید منتشر شود یا خیر شاید بد نباشد مسأله را از منظری دیگر ببینیم. بیایید فرض کنیم که تصویر این فرد نه از سوی یک رسانه بلکه از سوی خانواده‌های شاکی منتشر می‌شد. در چنین حالتی آیا می‌توان به شاکیان و قربانیان گفت که در بیان داستانشان چه باید بکنند یا نکنند؟چندی پیش در استرالیا تعدادی از زنان جوان کمپینی علیه تعرض جنسی به راه انداختند و با در دست‌گرفتن پلاکاردهایی جزییات آن‌چه که بر آنها رفته را علنی کردند. این کمپین همزمان شد با انتشار نتایج تحقیقی که از سوی کمیسیون حقوق بشر استرالیا انجام شده بود. این تحقیق بیان می‌کرد که ٧درصد از دانشجویان در استرالیا حداقل یک‌بار در طول دوران تحصیل در معرض تعرض جنسی قرار گرفته‌اند اما هیچ‌کدام از این موارد راهی به دادگاه نیافتند؛ بنابراین راه‌حل برخورد با این معضل اجتماعی چیست؟
خیلی‌ها معتقدند که انتشار نام و عکس متهم زندگی‌اش را دچار بحران و آشوب و حق دفاع را از او سلب می‌کند؛ اما در آن سوی ماجرای ایراد اتهام نادرست نیز می‌تواند منجر به زندانی‌شدن شاکی شود و متهم چنان‌چه بیگناه باشد، می‌تواند درخواست اعاده حیثیت کند. در خصوص ماجرای تعرض جنسی اما توصیه معمول این است که قربانیان نباید مجبور شوند تا حریم خصوصی متهم را حفظ کنند.
مسلما اتهام علنی وارد‌آوردن به فردی راه‌حل کامل و جامعی نیست؛ اما در زمانه‌ای که بسیاری از پرونده‌های این‌چنینی در سراسر جهان به دلیل ضعف‌های قانونی و یا پیچیدگی‌های دادرسی و اثبات جرم بدون مجازات رها می‌شوند، شاید افشای نام متهمان به تعرض تنها راه برای قراردادن آنها در محکمه افکار عمومی باشد. شاید این تنها راه برای مبارزه با معضلی باشد که رو به شیوع است. از سوی دیگر معمولا در چنین پرونده‌هایی قربانیان بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرند؛ اگر چه دفاع از حریم خصوصی افراد امری پسندیده است، اما به نظر می‌رسد رسانه‌ها نباید به فردی که مورد تعرض جنسی قرار گرفته است، طوری القا کنند که گمان کند باید سکوت کند.
در مواردی که اخیرا در خصوص تعرض جنسی در هالیوود مطرح است، قربانیان به طور علنی با ذکر نام ماجرا را توضیح می‌دهند. آیا می‌توان گفت که حریم خصوصی هاروی واینستاین که مورد شکایت بیش از ٧٠ زن قرار گرفته، نقض شده است؟ افشاگری‌های این‌چنینی موجب می‌شود که متجاوزان در جامعه احساس ناامنی کنند و آنها که مورد تعرض قرار گرفتند، شجاعتش را به دست آورند تا شکایت خود را مطرح کنند.
منبع:شهروند
ارسال نظر
