تخریبگر توسعه با ترزیق شدید خواسته های بی منطق
چنین رفتاری در کنار تزریق شدید خواسته‌های بی‌منطق به مردم چیزی جز حمله به توسعه نیست. باور کنید این انتخابات روزی به پایان می‌رسد آن‌وقت ما می‌مانیم و مردم بزرگوار سرزمین‌مان.
روزنامه وقایع اتفاقیه در یادداشتی به قلم دکتر نادر هوشمندیار، استاد دانشگاه نوشت: هرچه به پایان فضای پرشور انتخابات نزدیک می‌شویم بحث‌ها و جدل‌ها آنقدر تند و تندخو می‌شود که گاهی انسان دچار واهمه می‌شود که چه اتفاقی درحال وقوع است. این نکته را با نگاه به نامزدهای ریاست جمهوری نمی‌گویم که تقابل یا رویارویی شاید نفس حضور سیاسی و قرار گرفتن در قامت نامزد ریاست جمهوری باشد، این نگرانی از آن‌روی مطرح می‌شود که رویارویی نامزدها با این کیفیت و با این کمیت چه بلایی بر سر توسعه می‌آورد.باید بپذیریم که مخاطبان این روزهای نامزدهای ریاست جمهوری در همه رسانه‌ها بخش بزرگی از جوانان و سایر اقشار جامعه هستند که در ناخوداگاه خود ارتباطی خاص با الگوهای سیاسی جامعه برقرار می‌کنند. آنها وقتی می‌بینند که چهره‌های سیاسی به این سادگی و به‌راحتی فقط برای یک تقابل سیاسی به دولت به عنوان نهادی که مسئولیت اجرایی کشور را دارد یورش می‌برند، با خود چه می‌گویند و یا چه توشه اخلاقی برای خود ذخیره می‌کنند.
چهره‌ها و صاحب‌نام‌های سیاسی با هر حرکت خود یک نیرو به جامعه وارد می‌کنند؛ این نیرو هم می‌تواند قطبی مثبت باشد و هم می‌تواند قطبی منفی باشد. نامزدهای بزرگوار نباید فراموش کنند که در مقابل فضای بدون مرز و چارچوب‌های گسترده ارتباطات و برای میلیون‌ها ایرانی سخن می‌گویند که می‌خواهند آنها مدیران و صاحب‌منصبانشان باشند. آیا به دست آوردن صندلی ریاست جمهوری آنقدر ارزش دارد که بخاطرش تمام زحمات یک دولت را زیر تازیانه بگیریم؟ آن‌هم دولتی که در چهار سال گذشته با تمام توانش توسعه را که یک ویرانه بوده است روی دست گرفته و سعی داشته دوباره احیایش کند.
یورش بی‌محابای ما به دولت که شاید همه نیز در عملکردش سهیم باشیم چیزی جز نهادینه کردن بی‌اخلاقی در جامعه نیست. ما و شما حق داریم که برای هر رقابتی منتقد دولت باشیم اما آیا حق داریم که برای هر رقابتی دولت و یا هر نهاد رسمی دیگر را به عنوان الگوی مرجع جامعه ویران کنیم؟!
چنین رفتاری در کنار تزریق شدید خواسته‌های بی‌منطق به مردم چیزی جز حمله به توسعه نیست. باور کنید این انتخابات روزی به پایان می‌رسد آن‌وقت ما می‌مانیم و مردم بزرگوار سرزمین‌مان. چگونه می‌توانیم در مقابل آنها با رفتارهایی که این روزها داریم، سر بالا بگیریم. اگر مردم ما را به عنوان آدم‌هایی بشناسند که اخلاق را رعایت نکردیم و یا برای ریاست به دروغ برای آنها خواسته‌های الوان ساخته‌ایم،آیا می‌توانیم به سادگی در کنار آنها با آرامش زندگی کنیم؟من به عنوان یک معلم ترجیح می‌دهم که امروز قبل از آنکه به نتیجه انتخابات فکر کنم، به نامزدهای محترم بگویم همه ما ایرانی و معتقد به حفظ مرزهای ملی کشور و اندیشه‌های حاکم بر آن هستیم. پس نباید چشمان خود را ببندیم و با وعده‌های خود گره‌های بیشتری برای نظام و مدیران آن، که می‌خواهند فردا توسعه را به سرمنزل مقصود برسانند، ایجاد کنیم. کمی بلنداندیش باشیم.
ارسال نظر
