جراحی زیبایی از نظر سحر جعفری جوزانی

سحر جعفری جوزانی، بازیگر سینما و تلویزیون را با بازی هنرمندانه‌اش در سریال‌هایی مانند «نقطه‌چین» و «مرد دوهزار چهره» و ده‌ها فیلم و سریال دیگر می‌شناسیم. شاید شما هم جزو آن دسته از تماشاگران تلویزیون باشید كه وقتی او در سریال «نقطه‌چین» می‌خواست كپسول گاز و جارو برقی را برای سفر چند روزه‌اش به شمال با خود ببرد، زده باشید زیر خنده. او در گفت‌وگو با ساعت ۲۴ عنوان كرد كه چند عمل جراحی كوچك برای افزودن به تناسب اندام و زیبایی چهره برای یك بازیگر حرفه‌ای اشكالی ندارد.

سحر جعفری جوزانی، بازیگر سینما و تلویزیون به ساعت ۲۴ گفت: نمی‌گویم كه همه بازیگران ما انواع و اقسام حراجی‌ها را روی صورت خود انجام می‌دهند. معتقدم اگر بازیگری بخواهد كار كوچكی روی صورتش بكند تا مقداری زیباتر شود، هیچ اشكالی ندارد. ولی این‌كه بازیگر خودش را به شكل یك عروسك درآورد كه صورتش دیگر هیچ كاراكتری نداشته باشد، فایده‌ای ندارد و برای او تأثیری منفی دارد.

وی افزود: من به عنوان بازیگر زیاد سفر می‌كنم و فیلم‌های مختلف را در سینماهای مختلف اروپا و امریكا می‌بینم. با تماشا كردن این فیلم‌ها شاید شما هم مانند من دریابید كه اگر جست‌وجویی اندك داشته باشید، متوجه خواهید شد كه اكثر بازیگران خارجی برای این‌كه صورتشان جوان‌تر بماند به جراحی زیبایی تن می‌دهند و اگر بدنشان با ورزش روی فرم نمی‌آید، به جراحی روی می‌آورند. اما وقتی كه این امر بیش از حد باشد، بازیگر شبیه به عروسكی می‌شود كه هیچ كاراكتری ندارد. به گمانم به هر تقدیر هر بازیگری برای این‌كه مقداری جوان‌تر، زیباتر یا چهره بهتری داشته باشد تا اعتماد به نفسش بالاتر برود، در حد متعارف تن دادن به جراحی‌های مختلف برای او اشكالی ندارد.

وی در پاسخ به این پرسش كه «وقتی در كوچه و بازار مردمی كه شما را می‌شناسند، به شما ابراز ارادت می‌كنند، چه حسی به شما دست می‌دهد؟» گفت: این‌كه مردم یك بازیگر سینما و تلویزیون را بشناسند هنوز هم برایم جالب است. مردم همیشه لطف دارند و دوست‌داشتنی هستند. خب، طبعاً این‌كه همیشه شما را بشناسند و با بزرگواری اظهار لطف كنند، خوشحال كننده است. این امری طبیعی است. شما دوست دارید و پاسخ محبت آن‌ها را می‌دهید.

وی در جواب به این پرسش كه «چرا بازیگران ایرانی نسبت به خارجی‌ها كمتر به بدن و تناسب اندام خود توجه دارند؟» ادامه داد: شما این پرسش را به من می‌گویید كه همیشه روی فرم هستم؟!! بازیگر باید به حفظ تناسب اندامش توجه داشته باشد. بازیگر باید حس كند كه صورت و بدنش در سلامت كامل‌اند. البته خیلی از بازیگران ما ممكن است به خودشان برسند و خیلی‌ها هم به خودشان كمترین توجهی نداشته باشند. این را كه چرا آن‌ها به تناسب اندام خودشان اهمیت نمی‌دهند برای من جای پرسش دارد و اگر بخواهم به موضوع به شكلی معقول بنگرم باید بگویم كه آن‌ها باید خودشان پاسخگو باشند.

جعفری جوزانی در گفت‌وگو با ساعت ۲۴ عنوان كرد: بازیگر حتماً باید ورزش كند و بدنش به اصطلاح روی فرم باشد اما بازیگری صرفاً به این نیست كه سایز، قد و چهره فوق‌العاده‌ای داشته باشید. زیبایی در نظر من از چشم بیننده مهم است. شما نمی‌توانید بگویید كه چه كسی زیباست چون من ممكن است همان بازیگری را كه در نگاه و منظر شما زیباست، زیبا تلقی نكنم. در واقع این فاكتورها برای بازیگر اعتبار نمی‌آورد. به طور مثال من عاشق بازی «داستین هافمن» هستم. اما او مرد بلند قدی نیست اما از نظر من چهره جذاب و ظرافت حرفه‌ای بازیگری خوبی دارد. یا مثلا «مارلون براندو» حتی زمانی كه پیر و چاق شده بود باز هم «مارلون براندو»ی بزرگ بود.

وی ادامه داد: چهره، قد و زیبایی یك بازیگر برای محبوبیتش ملاك مطلق نیست. فاكتورهای دیگری وجود دارد كه شما جذب بازی او و نقشی كه بازی می‌كند، می‌شوید. اما به هر حال این نكته را كه یك بازیگر باید به خودش رسیدگی كند، قبول دارم.

وی در پاسخ به این پرسش كه « فیلمی مثل FACE OFF برای توده‌های مردم ساخته می‌شود اما جلوه‌های ویژه در این فیلم تماشاگر را اقناع می‌كند. ما در جلوه‌های ویژه چه‌قدر از سینمای جهان عقب هستیم؟» گفت: مسلما شما درباره هالیوود صحبت می‌كنید. جلوه‌های ویژه آن‌ها بسیار از ما جلوتر است. اما كارهایی هم در ایران ساخته می‌شود كه جلوه‌های ویژه خوبی دارند. بسیاری از دست اندركاران سینما به شكل كامپیوتری پیشرفت خوبی در این زمینه داشته‌اند. امیدوارم در این زمینه هر چه بیشتر سینمایمان پیشرفت كند. به هر حال شما هالیوود را مثال می‌زنید كه همه پول و سرمایه و امكانات سینمای جهان را در اختیار دارد. بی انصافی است اگر نادیده بگیریم كه ما فیلم‌های خوبی هم داریم كه كارهای خوبی در عرصه جلوه‌های ویژه آن‌ها با كامپیوتر انجام می‌شود.

وی درباره كارگردانانی كه كارهای خاص تولید می‌كنند و چشمی به جوایز بین‌المللی دارند، گفت: همه گونه سلیقه‌ای در سینمای ما وجود دارد. به گمانم به هر شكل خوب است كه فیلم‌های مختلف و متنوع و درخشان تولید شود. شاید برخی‌ها هم فیلم‌هایی برای جشنواره‌های بین‌المللی بسازند اما به گمانم هیچ كارگردانی دوست ندارد كه فیلمش مخاطب داخلی نداشته باشد. هر فیلمی باید مخاطب داشته باشد و مردم بروند سینما تا به اصطلاح چرخ سینما بچرخد. همواره امیدوارم فیلم‌های خوبی در عرصه سینمای ما تولید شود تا مردمان به سینما رفتن عادت كنند. به این معنا كه فیلم‌ها هم پر مخاطب و هم پرمفهوم باشند. من فیلمی را كه مخاطب نداشته باشد فیلم نمی‌دانم.

بازیگر سریال «نقطه‌چین» در پاسخ به این پرسش كه «چه تفاوتی بین بازیگری برای طبقه روشنفكران و عامه مردم وجود دارد؟» توضیح داد: بازیگری برای روشنفكران و توده‌های مردم تفاوتی با یكدیگر ندارند. وقتی در فیلمی بازی می‌كنید، سعی می‌كند نقشی را كه به شما محول شده است به بهترین شكل اجرا كنید. هر بازیگری برای بازی در فیلمش تحقیق می‌كند. او نقش خود را باید طوری بازی كند كه برای هر قشر و طبقه‌ای در هر جای كره زمین كه زندگی می‌كند و ممكن است كارش را ببیند، قابل درك باشد. روش درست بازیگری هم همین است. یك بازیگر حرفه‌ای صرفا برای قشر خاصی بازی نمی‌كند. شما نقشتان را به بهترین نحو اجرا می‌كنید تا باورپذیر باشد و هر كس كه آن را می‌بیند، اگر زبان شما را هم متوجه نمی‌شود باید بتواند، آن را درك كند. تجربه این را داشته‌ام كه برخی فیلم‌های خودمان را به امریكا برده‌ام و در دسترس كسانی قرار داده‌ام كه زبان ما را نمی‌فهمیدند اما مفتون بازیگری بازیگران ما شده‌اند.

وی اضافه كرد: ما بازیگرانی داریم كه صرفا به طبقه روشنفكر نمی‌اندیشند چون دیگر چنین بازی‌ای اصلاً روشنفكرانه هم نیست. بازیگر خلاق بهترین بازی‌اش را انجام می‌دهد و خود را موظف می‌داند كه بازی‌اش باورپذیر باشد و به این فكر نمی‌كند كه چه قشری آن فیلم را می‌بیند.

بازیگر فیلم سینمایی «ایران‌برگر» اضافه كرد: پدرم همیشه پشت صحنه فیلم بود و من همیشه در پشت صحنه فیلم‌های او حضور داشتم و همیشه به حضور در این عرصه علاقه داشتم. اما به طور جدی كارم را با بازی در سریال «آژانس دوستی» آغاز كردم. این سریال كارگردان‌های مختلفی داشت و من برای آن سریال فیلنامه می‌نوشتم و آن موقع ۱۸ سال بیشتر نداشتم. آنجا شخصیتی را به نام «صدیقه» خلق كردم كه قرار بود به شكل خاصی  صحبت كند و لهجه‌اش متعلق به هیچ جای خاصی نبود و صرفاً می‌خواستیم این شخصیت را كمی معصوم‌تر جلوه دهیم. آن قسمت از سریال را قرار بود آقای فرامرز قریبیان كارگردانی كند. در آن سریال به من پیشنهاد دادند تا خودم آن نقش را بازی كنم. تا پیش از این سریال وقتی بچه بودم فقط در فیلم‌های پدرم حضور داشتم.

وی افزود: پس از بازی در سریال «آژانس دوستی» مردم از بازی من خوششان آمد و سپس برای قسمت‌های دیگر هم فیلمنامه می‌نوشتم و هم بازی می‌كردم. بعد از آن‌ها در فیلم‌های سینمایی «بلوغ»، «چشم‌هایش» و «هفت ترانه» به ایفای نقش پرداختم.