مروری بر کارنامه لوزانو و سیچلو

 لوزانو و سیچلو دو مربی جدید آرژانتینی قرار است از ابتدای سال آینده تیم ملی والیبال را برای حضور قدرتمند در رقابت‌های انتخابی المپیک آماده کنند. در زیر با سابقه این دو مربی بیشتر آشنا می‌شویم.

لوزانو

رائول لوزانو؛ مربی 59 ساله آرژانتینی در جهان والیبال نام بزرگی است و نیازی به معرفی ندارد. او مربیگری را از همان دوران جوانی (1974) که پاسور دوم تیم‌های باشگاهی آرژانتین بود، آغاز کرد و حالا نزدیک به 41 سال است که مربیگری می‌کند.

مربیگری در رده های نوجوانان، جوانان، دانشجویان، زنان، مردان، باشگاهی و ملی در سطح آرژانتین، ایتالیا، یونان، آمریکای جنوبی، اروپا، لیگ جهانی، قهرمانی جهان، جام جهانی و المپیک تقریبا کلکسیون کاری و تجربی او را تکمیل کرده است. قهرمانی در آرژانتین، آمریکای جنوبی، ایتالیا، اروپا و جهان را در رده باشگاهی کسب کرده و با ایجاد تحول ساختاری در سه تیم ملی، آنها را به المپیک رسانده است.

لوزانو وقتی برای دومین بار در سال 1999 هدایت اسپانیا را بر عهده گرفت، در واقع جوانانی همچون رافائل پاسکوئال (ارزشمندترین بازیکن جهان در سال 1999) و میگل آنخل فالاسکا (پاسور اسبق و سرمربی کنونی اسکرا بلهاتوف لهستان) را که خود در سال های 1994 تا 1996 در ترکیب ماتادورها به آنها میدان داده بود، پروراند و ضمن کسب عنوان پنجمی در جام جهانی و لیگ جهانی (1999) جواز حضور در المپیک سیدنی را نیز کسب کرد که با این تیم در رده نهم المپیک ایستاد.

لوزانو در سال 2005 که سرمربیگری لهستان را پذیرفت، اولین مربی خارجی تاریخ تیم ملی والیبال این کشور لقب گرفت. او به جمعی از جوانان لهستان میدان داد و با بهره گیری از پتانسیل فوق العاده آنان در کنار چند بازیکن باتجربه، تیمی ساخت که دو بار عنوان چهارمی لیگ جهانی را کسب کرد و در رقابت های قهرمانی جهان (2006) تا فینال و کسب مدال نقره پیش رفت. لهستان با لوزانو دوباره به جمع غول های والیبال برگشت و در همین سال به پاس خدماتش به کشور لهستان از دست رئیس جمهور وقت این کشور؛ لخ کاشینسکی (که در سال 2010 در سانحه سقوط هواپیمای توپولوف درگذشت) نشان افتخار صلیب شوالیه را دریافت کرد. ژیگادلو، وینیارسکی، کورک، ولازلی، زاگومنی، ورونا، موزدونک و... ستاره های لهستانی با هدایت لوزانو به المپیک پکن راه یافتند و به مقام پنجم این بازی ها رسیدند.

رائول لوزانو در سال 2009 هدایت آلمان را در حالی به دست گرفت که این تیم ده سال به سرمربیگری استلیان موکولِسکو رومانیایی یک تیم درجه دوی اروپایی محسوب می شد و کاری از پیش نمی برد. لوزانو هدف را بازگشت به لیگ جهانی، قرار گرفتن در جمع هشت تیم برتر جهان و صعود به المپیک گذاشت و کارش را آغاز کرد. قهرمانی در لیگ اروپا (2009) آلمان را به تیتر اخبار آورد. این تیم سپس در رقابت های قهرمانی اروپا به مقام پنجم دست یافت و جواز حضور در لیگ جهانی و مسابقات قهرمانی جهان را به دست آورد. در سال 2010 به عنوان پنجمی لیگ جهانی و هشتمی قهرمانی جهان رسید. این بهترین مقام آلمان پس از 36 سال (از سال 1974) بود که آلمان‌شرقی موفق به کسب مقام چهارم جهان شده بود. گروزر، یوخم شوپس، لوکاس کامپا، مارکوس بوهم، فردیناند تیلی و... ستارگان آلمان بودند که با لوزانو به سطح اول والیبال جهان رسیدند و جواز حضور در المپیک لندن را نیز کسب کردند اما او در آستانه المپیک از هدایت آلمان کناره گرفت تا تیم آماده و پرداخته اش با مربیگری ویتال هِینِن بلژیکی در لندن به عنوان پنجم برسد.

لوزانو علاوه بر بیدار کردن غول های خفته اسپانیا، لهستان و آلمان در رده ملی، در رده باشگاهی نیز تیم های بزرگ ایتالیا همچون میلان، پالرمو، سیسلی ترِویسو و لوبه ماچراتا را هدایت کرده و به عناوین قهرمانی باشگاه های ایتالیا (2000 – 2001) ، سوپرجام ایتالیا (2001)، باشگاه های اروپا (1992 – 1993)، جام کنفدراسیون اروپا (1997 – 1998) و باشگاه های جهان (1992) دست یافته است. او که پس از پنج سال (از 1987) مربیگری در ایتالیا در سال 1992 جای داگ بیل؛ مربی بزرگ امریکایی را در هدایت تیم میلان گرفت، از همان تیم و همان سال استارت موفقیت خود را زد و به یک مربی شناخته شده و قابل وثوق تبدیل شد.

فرانکو برتولی، آندره آ لوکتّا، پائولو مونتانیانی، هریستو زلاتانوف، آندره‌آ زورزی، مارکو مئونی، اسلوبودان کواچ، اوسوالدو هرناندز، لوکا کانتاگالی، آنخل دنیس، پاسکوئاله گراوینا، میهال لاسکو، ساموئله پاپی، لورنزو برناردی، دیمیتری فومین، باس وان دگور، آلبرتو چیزولا، آندریا گریچ، مارکو براچی، لوئیجی مسترانجلو، نالبرت، ایوان میلکوویچ و میرکو کورسانو بخشی از ستارگانی اند که در تیم های باشگاهی ایتالیا زیر نظر رائول لوزانو هدایت شده و بر سکوهای قهرمانی ایستاده اند.

رائول لوزانو اما تنها یک مربی نیست. او از سال 1990 به عنوان مشاور مربیان و مدرس جهانی والیبال نیز شناخته شده و تاکنون دوره های آموزشی و سمینارهای فراوانی را در کشورهای مختلف برگزار کرده که برخی از آنها عبارتند از: سیستم دفاع، ایتالیا، اسپولتو، 1990 - شکل گیری حمله‌، ایتالیا، سرمونا، 1992 - مدیریت و انگیزه تیم های حرفه ای، ایتالیا، آنکونا، 1993 - آموزش و روش افزایش عملکرد، اسپانیا، بارسلونا، 1995 - روش و آموزش حمله، آرژانتین، بوینس آیرس، 1996 - متودولوژی آموزش و سیستم دفاعی، اوساکا، ژاپن، 2002 - شکل گیری و تثبیت سیستم دفاعی، بوینس آیرس، آرژانتین ، 2004 - آموزش و توسعه سیستم‌های تاکتیکی، پرتغال، 2005 - آموزش دفاع و دریافت تکنیکی، لهستان، 2006 - آموزش توسعه سیستم های تاکتیکی، لهستان، 2007 - آموزش روش تدریس و افزایش عملکرد، برلین، آلمان، 2010 - آموزش روش حمله، کنگره بین المللی وایادولید، اسپانیا، 2012 - آموزش روش و دفاع تکنیکی، نایروبی، کنیا، 2014 - آموزش دفاع سیستمی، سانتافه، آرژانتین، 2014.

او همچنین هشت سال تحصیلات دانشگاهی‌اش را در رشته‌های مهندسی و روانشناسی پی گرفته و به عنوان یک پروفسور؛ عضو دپارتمان روانشناسی اجتماعی دانشکده مهندسی دانشگاه ملی لاپلاتای آرژانتین است.

لوزانوی بزرگ اگرچه آلمان را تا دروازه المپیک برد اما نشد که خود نیز سومین حضورش را به عنوان مربی در بازی های المپیک ثبت کند. امکانی که حالا برای او با ایران فراهم است. ایرانی که در تکاپو برای اولین حضور خود در المپیک است تا بالاخره پس از 52 سال رویای المپیکی شدنش تحقق یابد.

سیچلو

خوآن مانوئل سیچلّو؛ بازیکن اسبق تیم های بوکاجونیورز و ریورپلات، و مربی تیم ویلاماریا در لیگ آرژانتین از سال 2006 هدایت تیم های نوجوانان و جوانان کشورش را بر عهده گرفت و طی یک سال تمرین، نوجوانان را به چهارمی جهان و جوانان را به پنجمی جهان رساند. سپس با این تیم ها بر رقیب مقتدرشان (برزیل) غلبه کرد و به قهرمانی امریکای جنوبی دست یافت. آرژانتین به این ترتیب در رده بندی تیم های پایه جهان در صدر قرار گرفت، سیچلّو هم اینگونه در کشورش برای خودش نامی دست و پا کرد. تا جایی که فدراسیون آرژانتین چون پس از قطع همکاری با خون اوریارته هنوز در انتخاب سرمربی بزرگسالانش به نتیجه نرسیده بود، تصمیم گرفت سیچلّو را به عنوان سرمربی تیم مردان در سال 2008 به کاپ آمریکا اعزام کند.

او در این مسابقات به مقام چهارم دست یافت و پس از آن، خاویر وِبِر جایگزین وی شد. او نیز به هدایت جوانان آرژانتین ادامه داد و مدال برنز (2009) و نقره (2011) جهان را بر گردن آویخت. در همین سال و با انتخاب خولیو ولاسکو به عنوان سرمربی تیم ملی ایران، او به درخواست ولاسکو در کنار وی قرار گرفت تا به عنوان طراح تمرین و مربی تحلیلگر فعالیت کند. تخصص تحلیلی وی (پردازش داده ها و تصاویر ویدئویی) که از فیلتر دانش و روش مدیریت، هدایت و تجربه ولاسکو عبور می کرد و به تیم منتقل می شد، بی گمان یکی از عوامل موفقیت ایران در آن دوره نیز بود که همین هم باعث شد سیچلّو برای والیبال ایران تمام نشود و همچنان به کار بیاید.

سیچلّو از ابتدای مسابقات قهرمانی مردان آسیا در سال 2011 تا پایان لیگ جهانی 2013 در جریان تمام موفقیت های ایران در کنار تیم حضور داشت. گرچه در سال 2012 با معرفی ولاسکو به سرمربیگری تیم مولفِتا در سری آ 2 ایتالیا نیز برگزیده شد. او موفق شد مولفتا را در فصل 2012 – 2013 به سری آ 1 برساند و در فصل 2013 – 2014 نیز هدایت این تیم را بر عهده داشته باشد. اما پیشنهاد اغواکننده قطری ها او را بر آن داشت تا قید حضور در سطح اول والیبال دنیا را بزند و سرمربیگری مردان قطر را بپذیرد.

این مربی 40 ساله به حوزه خلیج همیشگی فارس برگشت و موفق شد تیم چند ملیتی قطر را برای اولین بار در تاریخ این کشور به مرحله نیمه نهایی و سپس مقام چهارم مسابقات قهرمانی مردان آسیا (تهران 2015) برساند.