دلم که می‌گیرد به سراغ وصیت نامه هایشان می‌روم و از عظمت ایمان شهدای تنها، شهدای بی‌بدرقه که کسی در انتظار بازگشت‌شان لحظه شماری نمی‌کرد، نیرویی تازه برای خدمت به همدردانشان می‌گیرم.
روزنامه ایران در یادداشتی به قلم علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی نوشت:هفته دفاع مقدس، هفته یادها و یادگارهاست. یاد روزهای خوب، آن وقت‌ها که با همه سختی‌ها، رنج‌ها، نداشته‌ها و از دست دادن‌ها، روزگاری خوب و پرنشاط داشتیم و روح‌ها سرشار بودند و پرامید.
امسال این یادها، برایمان جهتی دیگر گرفت. بی‌اختیار یاد شهدای بی‌چشم انتظار کردم. بچه‌های بهزیستی را می‌گویم، همان‌هایی که در لحظات آخر، خانواده‌ای نداشتند که برایشان پیامی بفرستند یا وصیتی بکنند. وقتی تعدادی از وصایایشان را خواندم احساس کردم برای همه مردم ایران وصیت کردند گویی همه ایران را پدر و مادر خود می‌دانستند. شهدایی که هنوز هم گرد غربت مزارشان را کسی نمی‌شوید و اشکی به یادشان ریخته نمی‌شود.
دلم که می‌گیرد به سراغ وصیت نامه هایشان می‌روم و از عظمت ایمان شهدای تنها، شهدای بی‌بدرقه که کسی در انتظار بازگشت‌شان لحظه شماری نمی‌کرد، نیرویی تازه برای خدمت به همدردانشان می‌گیرم.
همیشه از خداوند خواسته‌ام که بتوانم نقش پدر برای فرزندان مهر (بهزیستی) ایفا کنم و حامی معلولان باشم و با پروردگار عهد کردم هر آنچه در توان دارم با همه کمبودها و نارسایی‌ها برای یاری آنها و بهبود وضعیت‌شان انجام دهم. چه تفاوت دارد که عده‌ای این تلاش را ببینند یا نخواهند نظاره گر آن باشند. از خداوند می‌خواهم که در مقابل سؤالات در روز حساب، روسپید باشم.
عهد ما با اینها، دنیوی و برحسب وظایف اداری نیست بلکه پیمانی قلبی و وجدانی است و در هر جایگاهی که باشیم، با عشق وفای به عهد می‌کنیم.
خوشحالم که بهزیستی به عنوان یک نهاد خیر جمعی متعلق به همه مردم ایران است و تبلور روح جمعی مردم عزیز کشورمان برای دستگیری از محرومان است. مراقب باشیم چون چشمان این شهدا ناظر عملکرد ما است تا بهزیستی را با سلامت به اهدافش برسانیم. بر اساس باور قلبی به رسالت بزرگ سازمان بهزیستی؛ روزی که حکم رئیس این سازمان را صادر کردم در قسمتی از این حکم با همه وجود این کلمات را نوشتم و به آن پایبندم:
«مایلم در دومحور نکاتی را یادآوری کنم؛ نخست، به نظرم زمینه‌ساز تحقق برنامه‌های فوق، به کارگیری خرد جمعی است. باید ترتیبی اتخاذ شود تا سازمان بهزیستی نمادی از یک سازمان دینی، اخلاقی و اجتماعی کامل باشد. شعار ما حرکت از بهزیستی دولت محور به سمت بهزیستی جامعه محور و تحقق چشم‌انداز «بهزیستی در خانه» یعنی بهزیستی مبتنی بر خانواده است.
استفاده از زمینه‌های خیر جمعی در جامعه ایران، فرصت مناسبی برای شماست تا بهزیستی را به موضوعی برای همه ایرانیان تبدیل کنید، بهزیستی باید به یک سازمانی پر از معنویت و خانه‌ای برای همه ایرانیان که مایل به نوعدوستی و خدمت به هموطنان خود هستند مبدل شود، به عبارتی، تبدیل بهزیستی به سازمانی که تسهیل‌گر، حمایتگر و مبتنی بر حضور مردم، هدف مهم ما است، از سوی دیگر هیچ‌گونه نگرش سیاسی به معنی سیاسی کاری در این سازمان نباید جایگاهی داشته باشد. سپس، بدیهی است که دقت در حساب و کتاب همه سازمان‌ها و دستگاه‌های اداری امری واجب است، لکن با توجه به اینکه منابع این سازمان به طور مستقیم و بلاواسط متعلق به قشرهای بی‌پناه، نیازمند، کم‌صدا و افرادی است که کفالت‌شان به عهده دولت و جامعه بوده و به تعبیری آنها صاحبان و مخدومان ما هستند، این مهم مسئولیت دینی و اجتماعی ما را سنگین‌تر خواهد کرد. براین اساس، دقت در دخل و خرج آن باید به مصداق مضمون آیات شریفه سوره‌های مبارک «نساء، اسراء و انعام» باشد.»
بار دیگر همه ایرانیان را برای احیای خیر جمعی دعوت می‌کنم، چنان که بارها تأکید کرده‌ام خیر جمعی، داروی بی‌بدیل فضای روانی و آسیب‌های اجتماعی ایران امروز است، آسیب‌هایی که به سمت مزمن شدن پیش می‌روند.
بهزیستی نهادی است تخصص محور و دلسوز که تنها اهداف انسان دوستانه را دنبال می‌کند اما هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن و بهینه شدن در پیش رو دارد و مطمئناً همه ما، حرکت رو به جلوی خود را برای تحقق همه اهداف موردنظر ادامه خواهیم داد. امید که تمسک به روح پرفتوح همه شهدای انقلاب اسلامی روشنی بخش این مسیر پر تلاطم باشد و همه ما به گونه‌ای عمل کنیم که بی‌چشم انتظاران جامعه بهزیستی ما را چون خانواده خود بدانند.
ارسال نظر
