ماجرای نامه امام موسی صدر به شهید بهشتی

برادر عزیز و عقل منفصل و مکمل وجود و دور نزدیک و دوست ارجمند، حضرت بهشتی (دام عزه)؛ مدتی است که گفت و شنود با تو رو نداد. به علاوه صدها شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل، در پیش داشتیم.

روابط عمومی مؤسسهٔ فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر نوشت: امام موسی صدر در دوران حضور در ایران، دوستی بسیار نزدیکی با شهید آیت الله دکتر سید محمد بهشتی داشتند و چنان که استاد سید هادی خسروشاهی در کتاب «یادنامهٔ امام موسی صدر» می‌گوید، این دوستی تا آنجا بود که «شهید بهشتی از آلمان برای دیدار ایشان به لبنان سفر می‌کرد و امام موسی صدر هم از لبنان به همین منظور به آلمان می‌رفت.»

نقل یکی از نامه هایی که امام موسی صدر برای شهید بهشتی نوشته است نمونه ای از این دوستی و ارتباط وسیع میان این دو بزرگوار است. نامه ای که دکتر سید محمدرضا بهشتی، فرزند شهید بهشتی دربارهٔ آن می‌گوید:

«در سال ۱۳۶۳ -یعنی سه سال پس از شهادت مرحوم شهید آیت‌الله بهشتی- روزی یکی از دوستان ایرانی مشترک ایشان و امام موسی صدر به تهران آمده بودند. در دیداری که با ایشان داشتیم، نامه‌ای از امام موسی صدر خطاب به مرحوم شهید بهشتی را به بنده دادند که سرنوشت عجیبی داشت؛ چون وقتی به دست ما رسید که نه فرستنده‌ی آن دیگر در اختیار بود؛ و نه گیرنده‌اش در قید حیات. در این نامه آقای صدر مرحوم بهشتی را «دوست عزیز» و «عقل منفصل» خطاب کرده بود؛ و درد دل‌هایی از اوضاع لبنان داشت. بنده نسخه‌ای از این نامه را به یکی از دوستان که روی زندگی‌نامه و آثار امام موسی صدر کار می‌کردند و با خانواده‌ی ایشان مرتبط بودند، دادم.»

متن کامل این نامه از این قرار است:

بسم‌الله الرحمن الرحیم

برادر عزیز و عقل منفصل و مکمل وجود و دور نزدیک و دوست ارجمند،

حضرت بهشتی (دام عزه)؛

مدتی است که گفت و شنود با تو رو نداد. به علاوه صدها شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل، در پیش داشتیم. سعی کردم یکی دو بار گزارش کوتاه و بلندی تقدیم کنم.

با پاره‌ای از دوستان هم این‌جا صحبت شد؛ و حال ابعاد توطئه روشن و روشن‌تر می‌گردد؛ و عواطف سیاست‌های جهانی، منطقه را برای تحولات عظیم آینده آماده می‌کند. با وضوح بیش‌تر صدق نظریات ما، رؤیت‌های ما، نصیحت‌های ما، صدق فداکاری‌های ما، خطرناک‌تر بودن روش کمونیست‌ها، جنبلاط‌ها و همکاران عرب‌های لیبی و عراق که مقاومت را در معرض خطرهای جهانی قرار دادند، ثابت می‌گردد. مقاومت در چند دهه‌ی اخیر وضع داخلی خود را تا حدودی تصفیه کرده است. فتح، محور ابوصالح، ابوموسی و حتی ابوایاد را کنار زده است.

از طرف دیگر، روابط بهتر و همکاری بیش‌تری، تا حد اعلام مشترک و هم‌کاری همه‌جانبه در جنوب لبنان با جوانان ما می‌کنند. هر چند زخم‌های گذشته فوق‌العاده عمیق بود، ولی سعی می‌کنند -به خصوص ابوعمار [یاسر عرفات] و ابوجهاد- با ملاطفت و تدابیر دیگری جبران کنند.

امیدوارم باز هم بتوانیم دل شکسته و مرغ پریده‌ی مردم جنوب را – که ثمره‌ی ده سال فداکاری و صبر و سکوت را که به برکت حقه‌بازان چپ و خودخواهان جنبلاط صفت، دست از مقاومت کشیدند – از نو رام کرده و آرام نمائیم و باز هم به حمایت از مقاومت موفق شویم.

خوب راستی برادر کتاب‌ها، بحث‌ها و نوشته‌ها، تجربه‌ها و عقائد قرآن چه شد؟ برایم بفرست.

به خانم هم سلام برسان.