حاشیه هایی که گاهی متن را به انزوا می‌کشاند!

جعفر گلابی روزنامه‌نگار در روزنامه قانون نوشت:

چالش حاشيه ها و متن ها هميشه بوده و خواهد بود ،هجوم حاشيه ها گاهي متن را به انزوا مي كشاند واز محوريت فرو مي افكند ، بر همين اساس مديران توانا وجامع نگر افزون بر تمركز روي اساس موضوع ها هرگز از حاشيه ها و فرع ها غافل نمي شوند . حساسيت فوق العاده مذاكرات هسته اي ايران با گروه 1+5 مسلما با انواع دست انداز ها و حمله ها و حاشيه سازي‌ها روبه‌رو بوده و خواهد بود  ولي دولت يازدهم مي تواند و بايد با مديريت آنها از وارد آمدن خسارت به روند مصالحه هسته اي جلوگيري به عمل آورد چنانچه بي توجهي به اين معناي مهم ممكن است اصل ماجرا را به چالش جدي دچار سازد .

دولت محترم از ابتداي تصدي خود حل مشكل هسته اي وختم پرونده آن را وجه همت خود قرار داد ودر اين خصوص تلاش خيره‌كننده‌اي از خود بروز داد چنانچه گفته شد كه او همه تخم مرغ هاي اصلي خود را در سبد رفع تشنج از سياست خارجي قرار داده است. با اين وصف پيداست كه به همين ميزان ودر همين رابطه توجه و حساسيت و سنگ اندازي را به خود جلب كند ودر دو سوي جهان حاشيه‌ها به متن‌ آن هجوم  آورند.

ماجرايي تا به اين حد حساس ومهم وپردامنه وپر تنش و دير پا نيازمند مديريتي جامع و هوشمند است كه از ابتدا براي هر ايستگاهي و پيشامدي برنامه داشته باشد و چيزي از قلم نيفتد كه مشكل ساز شود و دستاورد ها را تحت الشعاع خود قرار دهد .شايد اين يك اشتباه بود كه با وجود تنگ دستي دولت در فضاي رسانه اي كشور و كثرت غول هاي سخن پراكني جهاني  دولتيان خود در تنور  توجه ها و حساسيت ها و انتظارها دميدند و خواسته يا نا خواسته هر حركت و سكوت و سكون خود را زير ذره‌بين هاي متعدد قرار دادند . در همان ژنو يك هيات مذاكره كننده ايراني با خود حدود 50 خبرنگار را همراه كرده و در سفرهاي بعدي هم همين را تكرار كرد. جالب اين كه مطابق با نسبت مطبوعات وخبرگزاري ها در كشور  اكثر خبرنگاران مذكور يا اصولگرابودند يا از رسانه اصولگرا و حداقل اينكه انگيزه چنداني براي حمايت از مشي دولت نداشتند .در واقع دولت مي توانست تا قبل از رسيدن به مراحل جدي‌تر تبليغات خويش را به تعويق اندازد والتهاب رسانه‌اي را به حالت طبيعي خود واگذارد. متاسفانه در تمام طول مذاكرات و در هر سفري  همين روند ادامه يافت ودر لوزان سوييس به اوج خود رسيد .در حالي كه مخالفان دولت حتي  پيش از اتمام مذاكرات زمزمه هاي خويش را آغاز كرده بودند و دليلي براي ايجاد آن همه اهميت وجود نداشت و ضرب الاجل اصلي به يازدهم تير باز مي گشت ،در حالي كه به گفته آقاي ظريف در لوزان چيزي جز يك چرك‌نويس انشا نشد و بيانيه مشترك مطبوعاتي هيچ الزامي براي طرفين بوجود نمي‌آورد، در حالي كه در فقدان يك توافق رسمي و حتي تفاهم مكتوب حقوقي امكان برداشت‌هاي مختلف از بيانيه كاملا قابل پيش بيني بود وآمريكا بدترين برداشت ممكن خود را انتشار داد ، مجموعه دولت هم به انتظارات و توقعات و اهميت و حساسيت آن افزودند و تاريخي نامش نهادند ! اين حركت نه چندان هوشمندانه هم انتظارات مردمي را به اوج رساند و بسياري تصور كردند كه كار تمام شده است و توقع نزول قيمت ها و برآورده شدن مطالبات اقتصادي مردم از دولت را داشتند و هم بستري براي مخالفين فراهم كرد كه روشن شدن راه حل ها را به توافق ! تعبير كنند وبا استفاده از ابهام ها و خلأ ها حملات سنگين خود را سامان دهند .

 راستي ما چرا اين همه به اقدامات و افتخارات تاريخي نيازمنديم؟ چرا نمي توانيم ميل به تاريخ سازي را حتي 3ماه به تعويق اندازيم و هزينه هاي مختلف را به جان نخريم؟ چرا نمي گذاريم ناظران بي طرف ميدان دار شوند تا خداي ناخواسته روش هاي تبليغي مان شبيه  سال هاي گذشته نشوند و بازهم آجري از ساختمان اعتماد مردم برداشته نشود؟ واقعيت آن است كه در لوزان سوييس شاخ مشكل شكسته نشده است ، واقعيت آن است كه در آنجا توافقي صورت نگرفته است، تفاهمنامه‌اي امضا نشده است و دليلي نداشت و ندارد كه مخالفان سرسخت ختم پرونده هسته اي ايران  در داخل و خارج كشور تحريك وبسيج شوند تا در اين سه ماه سرنوشت ساز پيش رو همه مساعي خود را براي عدم توافق اعمال كنند .حتي اگر اين‌گونه نباشد هيات ايراني  مي توانست ماجرا را مثل نوبت هاي قبلي برگزار كند وسه ماه آينده را با آرامش بيشتري به اهداف خود نزديك كند. دولتي با اين همه چالش و مخالف ومانع و سختي بيش از تبليغ و قهرمان سازي به پيروزي عملي و واقعي و حتمي نيازمند است . افتخار سازي وقهرمان‌يابي را خود مردم انجام مي دهند .