شفقنا: مدیرکل پیشین خاورمیانه وزارت امور خارجه درباره سرانجام پرونده هسته ای ایران اظهار می دارد: باید قطعنامه شورای حکام را یک گام تلقی کرد و اگر تا سه ماه آینده توافقی حاصل نشود و وضعیت عادی نگردد ممکن است گام بعدی ارسال پرونده ایران به شورای امنیت باشد و طبیعتا بازگشت پرونده ایران به شورای امنیت می تواند عواقب ناخوشآیندی به همراه داشته باشد.احتمال احیای برجام کاهش پیدا می کند
اگر تا سه ماه آینده توافقی حاصل نشود احتمالا گام بعدی ارسال پرونده ایران به شورای امنیت باشد
قاسم محبعلی در پاسخ به این سوال که با توجه به واکنش ایران در برابر صدور قطعنامه شورای حکام و خاموش کردن برخی از دوربین ها توسط ایران، چه پیش بینی از آینده پرونده هسته ای ایران دارید؟ اظهار داشت: طبیعی است که وضعیت هر چه بیشتر پیچیده خواهد شد و هزینه های طرفین بالا می رود طبیعتا ما باید به فکر هزینه ها و منافع خودمان باشیم. همچنین احتمال احیای برجام کاهش پیدا می کند. باید قطعنامه شورای حکام را یک گام تلقی کرد و اگر تا سه ماه آینده توافقی حاصل نشود و وضعیت عادی نگردد ممکن است گام بعدی ارسال پرونده ایران به شورای امنیت باشد و طبیعتا بازگشت پرونده ایران به شورای امنیت می تواند عواقب ناخوشآیندی به همراه داشته باشد.
توانایی لابی روسیه آن قدر کم بود که نتوانسته است رای کشور های دیگر را به نفع ایران تغییر بدهد
وی در مورد اینکه آیا حمایت روسیه و چین از ایران می تواند در نتیجه پرونده هسته ای ایران مفید باشد؟ اظهار داشت: این حمایت بی اثر بود. تنها دو کشور مخالفت کرده اند یعنی توانایی لابی روسیه آن قدر کم بود که نتوانسته است رای کشور های دیگر را به نفع ایران تغییر بدهد. یعنی در حقیقت این ظرفیت ظرفیتی نامناسب است و مواضع طرف های مقابل ایران در جوامع بین المللی آن چنان قوی است که جایگاه بین المللی چین و روسیه در برابر نفوذ و قدرت این دولت ها بسیار ضعیف به نظر می رسد این وضعیت نشانه خوبی نیست و بسیار ناخوشآیند است. در عین حال حمایت چین و روسیه می توانست به نفع ایران باشد. همانطور که هند و پاکستان نه به دلیل حمایت از ایران بلکه به این دلیل که عضو ان پی تی نیستند و علاقمند نیستند که ان پی تی وارد این مسائل شود و به دلیل منافع ملی خود رای ممتنع می دهند و همیشه به این گونه قطعنامه ها رای ممتنع می دهند. نباید این مسائل را در این حوزه محاسبه کنیم که الزاما هدف آن ها حمایت از ایران است. آن ها منافع خود و سیاست های خود را نگاه می کنند و اینجاست که روغن ریخته را نذر امام زاده می کنند.
محبعلی تصریح کرد: بنابراین ما هم باید ببینیم منافع کشور چیست و چه چیزی به نفع ایران است و اگر اینطور ببینیم شاید سیاست دیگری را دنبال کنیم. آیا این تقابل به نفع ما است؟ آخر این راه به کجا می رسد و پایان این تقابل در چه نقطه ای است؟ آیا این وضعیت کمکی به وضع اقتصادی کشور و بهبود اوضاع سیاست خارجی می کند؟ یا این بحران ادامه پیدا خواهد کرد و به جاهای خطرناکی می رسد و هزینه های زیادی دارد و باید این هزینه ها را بپردازیم.
دولت ایران باید به فکر کاهش هزینه های عمومی کشور باشد
وی ادامه داد: دولت ایران باید به فکر کاهش هزینه های عمومی کشور باشد نه اینکه با «کله شقی» برای مردم هزینه تولید کند. مردم کشور هزینه های این وضعیت را می پردازند و اگر درگیری و یا جنگی بوجود بیاید همانند جنگ ایران و عراق، این مردم هستند که هزینه های آن را می پردازند همانطور که می بینیم در جنگ سوریه بیشترین خسارات متوجه مردم عادی و اقشار ضعیف است. این مهمترین وظیفه دولت است تا کاری کند که مردم کشور خسارت نبینند. طبیعتا اینجا باید دید چه سیاست هایی را باید دنبال کرد وگرنه می توان ایستاد و جنگید ولی هیچ کدام نفع مردم و نفع کشور را در بر ندارد.
ارسال نظر
