آزادی بیان از نظر مخالفان دولت چیست؟

 شاید سخن گفتن از نبود عدالت در آزادی بیان و نبود توازن منصفانه در موقعیت‌هایی که گروه‌های سیاسی مختلف برای ابراز عقاید و آرایشان در اختیار دارند بیش از اندازه تکراری شده باشد. اما موضوع اینجاست که همه این سخن‌ گفتن‌ها که شاید عمری به اندازه دو دهه داشته باشند هنوز نتوانسته‌اند تأثیر خاصی برای ایجاد عدالت در آزادی بیان داشته باشند. به‌طور مشهودی هنوز برخی گروه‌های سیاسی و گرایش‌های فکری امکانات به مراتب بیشتری برای بیان اعتقادات و تبلیغ نظرات و موضع‌گیری در قبال موقعیت‌های مختلف دارند. همین دیروز در مجلس نصرالله پژمانفر، نماینده عضو جبهه پایداری لب به انتقاد گشود که منتقدان FATF امکان اظهارنظر ندارند. آیا واقعاً آن‌طور که می‌گوید جناح سیاسی متبوعش اینگونه دچار تحدید آزادی بیان شده یا خیر؟

پژمانفر در حالی این دست سخنان را مطرح می‌کند که تصویر ساخته شده دو هفته قبل توسط او و همفکرانش در صحن مجلس شاید یکی از معروفترین تصاویری باشد که طی یک دهه اخیر از بهارستان مخابره شده. جایی که منتقدان FATF برای از دستور خارج کردن لایحه الحاق ایران به کنوانسیون منع تأمین مالی تروریسم در اقدامی عجیب طومارهایی در مجلس پهن کردند و جلسه علنی را برای دقایقی طولانی به حاشیه رساندند. در بیرون از مجلس هم قسمت عمده‌ای از تریبون‌های رسمی و عمومی در اختیار آنها بود. مهم‌ترینش شاید تریبون‌های نماز جمعه بودند که انتقاد به FATF قسمت ثابت بحث‌های آنها در هفته‌های اخیر بود. تا آنجا که حتی امام جمعه مشهد نمایندگان موافق این موضوع را به «وطن فروشی» متهم کرد. در همان روزها بود که سیل پیامک‌های تهدیدآمیز با منشأهایی که گفته می‌شود مشخص هستند، به سوی مجلسی‌ها روانه شد و تعداد آنها بین 600 تا 1000پیامک برای هر نماینده عنوان شده است. جدای از این، مراسم‌ سراسری چون راهپیمایی روز قدس هم جایی بود که مخالفان FATF هر چه خواستند عقاید خود را در کمال آزادی بیان کردند و اتفاقاً این معاون رئیس جمهوری بود که مورد حمله منتقدان دولت قرار گرفت و «خائن» و «وطن فروش» خطاب شد، بی‌آنکه کوچکترین پیگرد قانونی متوجه حمله‌کنندگان باشد. با این توصیف کاش امثال آقای پژمانفر شفاف‌تر توضیح می‌دادند که منظور آنها از آزادی بیان چیست؟ نهایتاً هم باز باید این سؤال قدیمی، تکراری و البته همچنان بدون پاسخ را مطرح کرد که منتقدان سیاست هسته‌ای و سیاست خارجی دوره احمدی‌نژاد برای بیان انتقادات خود از مذاکراتی که سعید جلیلی انجام می‌داد و طرح سؤالاتشان از تیم مذاکره‌کننده وقت، کدامیک از فضاهایی که امروز در اختیار مخالفان دولت است را در اختیار داشتند؟ همین دیروز گزارش‌هایی منتشر شد درباره انتشار کتابی با عنوان «حسن روحانی در یک نگاه» که  در آن رئیس جمهوری قبل از انقلاب عامل موساد و اکنون عامل پیشبرد اهداف امریکا در ایران توصیف شده است، بی‌آنکه نویسنده کوچکترین نگرانی از برخورد بابت این بیان خود داشته باشد. همین الان آیا این ادبیات را می‌شود درباره یک مسئول بسیار سطح پایین‌تر از رئیس جمهوری از وابستگان جریان مخالف دولت به کار برد و منتظر برخورد و واکنشی نبود؟

منبع:روزنامه ایران