پرسپولیس برانکو / فراموشی ۹ ماه خوب، ثبت یک ماه بد

فرهنگستان فوتبال نوشت: می‌توان به خاطر افت یک ماه پایانی هر آنچه طی این مدت زمانی به دست آمده را فراموش کرد.

پرسپولیس قهرمان لیگ برتر شده، برانکو و تیمش دبل کرده‌اند و همه عناوین را به دست آورده‌اند اما حالا بیشتر از اینکه درباره این اتفاقات فوق‌العاده و دستاورد‌های پرسپولیس صحبت شود همه درباره افت این تیم طی دو ماه پایانی فصل حرف می‌زنند و البته نگرانی‌ها درباره فصل آینده اوج گرفته است. در این میان برخی پرسپولیس لیگ هفدهم را با فصل قبل‌ترش مقایسه می‌کنند و می‌گویند آن تیم قهرمان چیز دیگری بود و ضمن اینکه بهتر و زیباتر بازی می‌کرد، مقتدر‌تر و منسجم‌تر هم بود. عموما تیمی که بیشتر گل زده باشد تیم تهاجمی‌تری است و غالبا فوتبال تهاجمی‌تر و تماشاگر‌پسندتری بازی کرده است اما این نکته با آنچه در مقایسه پرسپولیس لیگ هفدهم و شانزدهم می‌گویند تناسب ندارد و به نوعی متناقض است.

واقعیت این است که پرسپولیس لیگ هفدهم بیشتر از لیگ شانزدهم گل زده اما همه می‌گویند این تیم ضعیف‌تر از تیم فصل قبل بوده و به اندازه آن فصل خوب نبوده است. بله، پرسپولیس بیشتر از فصل قبل گل زده در حالی که نیروهای تهاجمی‌اش نسبت به گذشته کمتر و ضعیف‌تر بوده‌اند و مشخصا پرسپولیس در این حوزه پسروی داشته است.
پرسپولیس در نیم‌فصل دوم لیگ هفدهم سروش رفیعی، مهدی طارمی و محسن مسلمان را در اوج داشت اما در این فصل سروش را از ابتدا نداشت، طارمی بعد از هفته هفتم جدا شد، مسلمان عملا نیم‌فصل بیرون نشست و بشار در مجموع حدود ده هفته برای برانکو کارایی داشت(بین هفته‌های ششم و هفتم تا شانزدهم و هفدهم) و بعد از آن با رفتن به تیم المپیک عراق یا تیم ملی کشورش و بعد از آن افتی که داشت نتوانست به کار تیم بیاید. دیگر نیروی تهاجمی این فصل گادوین منشا بود که در مجموع فصل لیگ چهار گل زد و با یک گل زده در لیگ قهرمانان کمتر از علی قربانی مهاجم مغضوب استقلال گل زد. در واقع پرسپولیس با علیپور، امیری، احمدزاده و نعمتی موفق به قهرمانی شد و گل زده‌ای بیشتر از فصل قبل به دست آورد و آماری قابل قبول در این بخش داشت اما اهالی فوتبال یعنی هواداران و رسانه‌ها همیشه کم حافظه هستند و بخش دوم فصل بیشتر در ذهن‌ها می‌ماند.
شاید اگر همین الان از اهالی فوتبال سوال کنید پرسپولیس فوتبال جذاب‌تری بازی می‌کند یا ذوب‌آهن غالبا انگشت را به سوی تیم موفق قلعه‌نویی بگیرند چرا که همه نیم‌فصل دوم را به خاطر می‌آورند. پرسپولیس در لیگ شانزدهم نیم‌فصل اول خوبی نداشت. طارمی بدون بدنسازی از ترکیه برگشته بود و علیپور به خاطر نوع بدنسازی‌اش شرایط خوبی را تجربه نکرد در حالی که طی نیم‌فصل دوم با اوج گرفتن طارمی و مسلمان و البته اضافه شدن سروش رفیعی شرایط بهتری را تجربه کرد. در لیگ هفدهم اوضاع برعکس شد و نیم‌فصل اول پرسپولیس با نیروهای تهاجمی بالقوه‌اش همه را درو کرد. حتی این تیم تا قبل از بازی برگشت با استقلال سه گل به تیم‌های خوب پیکان و نفت آبادان زد اما باز هم همه ۷-۶ هفته پایانی را می‌بینند. البته که نمی‌توان به افت پرسپولیس طی این بازه زمانی اشاره نکرد اما واقعیت این است که یک فصل فوتبال چیزی بین ۹ تا ۱۰ ماه زمان می‌برد و انصاف نیست اگر یک ماه پایانی را ملاکی برای قضاوت درباره یک فصل بدانیم. هنوز یادمان نرفته در مردادماه سال گذشته وقتی پرسپولیس در دو بازی خارج از خانه مقابل الاهلی عربستان بازی کرد یا بعد‌تر مقابل الهلال ایستاد مربیان ذوب‌آهن و استقلال از پای تلویزیون بازی‌های این تیم را تماشا می‌کردند. روزهایی که پرسپولیس در اوج قرار داشت این تیم‌ها با مربیان‌شان در فکر فرار از گردابی بودند که در آن اسیر شده بودند. باید باور کنید تقریبا هیچ تیمی در دنیای فوتبال نمی‌تواند بدون افت فصلی را به پایان برساند. رئال مادرید در سه ماه ابتدایی این فصل تا جایی پیش رفت که صحبت از اخراج زیدان و جدایی رونالدو مطرح شد اما حالا آنها در آستانه فینال اروپا هستند. در واقع فصل فوتبال ۱۰ ماه زمان می‌برد و پرسپولیس لحظات مهمی را در تمام این ده ماه تجربه کرده پس نمی‌توان به خاطر افت یک ماه پایانی هر آنچه طی این مدت زمانی به دست آمده را فراموش کرد.