برخی پژوهشگران می‌گویند که سقوط سنگ آسمانی در ۶۵ میلیون سال پیش، دایناسورهای غول‌پیکر را منقرض نکرد؛بلکه گیاهان سمی در حال کشتن آن‌ها بود و سقوط شهاب‌سنگ، آخرین میخ بر تابوت این موجودات بود.
برخی پژوهشگران می‌گویند که سقوط سنگ آسمانی در ۶۵ میلیون سال پیش، دایناسورهای غول‌پیکر را منقرض نکرد؛بلکه گیاهان سمی در حال کشتن آن‌ها بود و سقوط شهاب‌سنگ، آخرین میخ بر تابوت این موجودات بود.سال‌هاست که دانشمندان روی تئوری انقراض دایناسورها به اجماع رسیده‌اند. بر این اساس، حدود ۶۵ میلیون سال پیش، این موجودات غول‌پیکر به دنبال برخورد یک شهاب‌سنگ با زمین، منقرض‌شدند و تنها گروهی از آن‌ها باقی ماندند که امروزه به گونه‌های پرندگان فرگشت پیدا کرده‌اند.
بااین‌وجود تحقیقات جدید نشان‌دهنده رخدادی دیگر است. به‌تازگی مقاله‌ای در «ژورنال ایده‌های زیست‌شناسی و فرگشت» منتشر شده است که نشان می‌دهد سقوط شهاب‌سنگ، دلیل اصلی انقراض دایناسورها نبود. در این مقاله شرح داده شده است که دایناسورهای غول‌پیکر به‌واسطه ظهور نوع جدیدی از گیاهان در حال نابودی بودند. این گیاهان با انتشار گازهای سمی، دایناسورهای غول‌پیکر را مسموم می‌کردند و می‌کشتند.
این فرضیه زمانی شکل گرفت که دانشمندان متوجه تعداد بالای فسیل‌هایی شدند که جانور بر اثر مسمومیت با گرده‌ها مرده است؛ نه‌تنها تعداد این فسیل‌ها زیاد است بلکه قدمت آن‌ها به مدت‌ها پیش از زمان تقریبی در نظر گرفته‌شده برای برخورد شهاب‌سنگ‌ها با زمین برمی‌گردد.
البته این تئوری، نظریه برخورد شهاب‌سنگ را با زمین رد نمی‌کند؛ بلکه می‌گوید که حتی اگر آن شهاب‌سنگ به زمین برخورد نمی‌کرد، بازهم نسل دایناسورها در آستانه نابودی و انقراض قرار می‌گرفت.
«گوردون گالو» استاد دانشگاه آلبانی می‌گوید: «باوجوداینکه برخورد شهاب‌سنگ قطعا مؤلفه‌ای بزرگ در راه نابودی این موجودات بود، عامل فیزیولوژیک دیگری نیز در انقراض آن‌ها دخالت داشت. دایناسورها نمی‌توانستند یاد بگیرند که خوردن گیاهان خاصی منجر به مرگ آن‌ها می‌شود و این گیاهان، تأثیر بسیار سنگینی روی گونه‌های دایناسورها گذاشته بود.»
این تحقیقات هم‌چنین توضیح می‌دهد که پرندگان و کروکودیل‌ها که بازماندگان مستقیم دایناسورها به‌حساب می‌آیند، پس‌ازاین رخدادها توانستند قدرت چشایی را به دست بیاورند و این، راهکار فرگشتی طبیعت برای پیشگیری از مسموم شدن آن‌ها به‌حساب می‌آید.
ارسال نظر
