رفتن همان و برنگشتن همان!

روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم اسماعیل کهرم نوشت:

اتفاق تلخی که برای هموطنان کوهنورد خراسانی‌مان در کوه‌های اشترانکوه لرستان افتاده، همه ما را متاثر کرده است. طبق شنیده‌ها ظاهرا این گروه آشنایی چندانی با منطقه نداشته و بهمن‌گیر شده‌اند. گاه با بازکردن یک قوطی کنسرو صدا چنان در کوهستان می‌پیچد که هزاران تن برف را بر سر کوهنوردان می‌ریزد. مساله دیگری که در مورد این کوهنوردان با آن مواجهیم، این است که متاسفانه بدون اینکه به کسی یا کسانی اطلاع دهند، راهی کوه می‌شوند. اگر اینها به‌اصطلاح بپا داشتند و کسانی در ارتفاعات پایین‌تر منتظرشان بودند و مطلع می‌شدند که در بازگشت دیر کرده‌اند، نیروهای امدادی را باخبر می‌کردند تا از وقوع چنین فاجعه‌ای جلوگیری شود. این حادثه به‌دلیل عدم‌آشنایی با شرایط کوهستان در لرستان رخ داده است. در لرستان، اشترانکوه بزرگ را با قله‌های سرفرازی داریم که باید با آشنایی کافی در این مسیر قدم برداشت. ضمن اینکه باید به نیروهای خودشان زمان رفت و بازگشتشان را اطلاع می‌دادند تا به‌محض اینکه تاخیری اتفاق افتاد، اقدامات لازم را انجام دهند. موضوع دیگری که باید بدان توجه کرد، زمان حال حاضر است که شرایط جوی بسیار ناپایدار است، درحالی که اگر وسط زمستان بود شرایط به‌ این صورت عوض نمی‌شد. ولی الان در این فصل شرایط ناپایدار موجب می‌شود که صبح، آفتاب عالمتاب می‌تابد و احساس گرما می‌کنید و فکر می‌کنید که می‌روید و برمی‌گردید، ولی رفتن همان و برنگشتن همان! و بعضا به‌خیال اینکه زود برمی‌گردند، لباس یا مواد غذایی کافی همراه خود نمی‌برند و متاسفانه چنین فاجعه‌ای رخ می‌دهد. دوستان کوهنورد بسیاری دارم که از شریف‌ترین و پاک‌ترین مردم هستند، ولی با کمال تاسف به ‌این صورت در سنین جوانی جامعه را از وجود خود محروم می‌کنند. فراموش نکنیم کوهنورد ذاتا و از روی خصلت دنبال مسیرها و شرایط مشکل می‌رود؛ یعنی راضی به‌ این نیست که یک مسیر خیلی‌راحت را در هوای خوب بگیرد و بالا برود. درواقع به‌دلیل حس غروری که دارند، مسیرهایی را می‌روند که تند و تیز بوده و شیب، سرما و برف زیاد داشته باشد. آنها دنبال چنین شرایطی هستند که مهارت‌ها و تکنیک‌های خودشان را اثبات کنند، نه‌اینکه مثل ناشی‌ها مسیری ساده را در پیش بگیرند و بروند.

کوهنورد جماعت این‌طور ساخته شده که در شرایط بسیار مشکل به قلل مرتفع صعود می‌کند تا مهارت‌های خود را لااقل به خود و هم‌تیمی‌هایش اثبات کند. بنابراین از آن شرایط ناهمواری که در هنگام کوهنوری پیش آمده، استقبال کرده‌اند، همان‌طور که در مسیر کوه هیمالیا اجساد یخ‌زده کوهنوردان زیادی را می‌توان دید. خانم پروانه کاظمی که ظرف یک هفته به دو قله صعود کرد، در راه رسیدن به اورست اجساد کوهنوردان زیادی را دیده که همان‌جا یخ زده‌اند، به‌خاطر اینکه آوردن اجسادشان به پایین علاوه بر خطراتی که دارد، هزینه یک‌میلیون دلاری هم دربردارد. حداقل 25 نفر در کوه‌های آلپ سوئیس سالانه دچار حادثه می‌شوند؛ حادثه‌هایی مانند بهمن، پرت‌شدن و حتی مواردی که طناب دور گردن صعودکنندگان می‌پیچد و به‌صورت آویزان دار زده می‌شوند. اخیرا جسد دختری متعلق به 5/3‌میلیون سال پیش پیدا شده که طبق مطالعات از کوه به داخل عمق غار پرت و کشته شده است. بنابراین حوادث مربوط به کوه همیشه وجود داشته و همین مساله با توجه به روحیات خاص کوهنوردان برایشان جذاب است. اگر خطر و مسیرهای مشکل نبود، هیچ‌گاه به‌دنبالش نمی‌رفتند و به‌مرور که در حرفه کوهنوردی مهارت پیدا می‌کنند، مسیرهای مشکل و مشکل‌تر را با رغبت بیشتری می‌روند تا از نظر دست‌زدن به کارهای بزرگ احساس رضایت کنند. این حادثه غم‌انگیز را به خانواده‌های کوهنوردان و جامعه کوهنوردی تسلیت می‌گویم.