امر مهم وصيتنامه و معمای وصیت آیت الله هاشمی

 روزنامه اعتماد در یادداشتی به قلم مجتبی حسینی نوشت»در ميانه دهه ٦٠ وقتي امام خميني(ره) بزرگان نظام را صدا مي‌كند تا چند نسخه از وصيتنامه‌اش را تحويل ايشان دهد، هاشمي‌رفسنجاني از طرف جمع به امام اطمينان مي‌دهد كه نسخه‌اي را به مجلس، نسخه‌اي را به آستان‌قدس و نسخه‌اي را به... ببرند و در حضور مسوولان لاك‌ومهر كنند. در اين ملاقات كه چند ماه پيش فيلمش منتشر شد و درگوشي‌هاي موبايل دست به دست شد، هاشمي‌رفسنجاني چنان بر اوضاع مسلط است كه گويي بيش از بقيه به سازوكار امر مهم «وصيتنامه» واقف است؛ لذا بعيد است براي پس از خود فكري نكرده باشد و نسخه‌هايي از وصيتنامه‌اش را در «جاهاي امن» قرار نداده باشد.

اما اين جاهاي امن كجا هستند؟ چرا خانواده و بستگان درجه يك از آن خبر ندارند؟ يا چنين ابراز مي‌كنند كه خبر ندارند؟ آيا همين بي‌خبري، پيامي سياسي را در خود مستتر دارد؟ آيا مرحوم هاشمي‌رفسنجاني عمدا مي‌خواسته پس از مرگش سوالي جدي در اذهان شكل بگيرد و مردم از خود بپرسند وصيتنامه كجاست؟ علاوه بر اين سوال اما يك سوال ديگر هم مطرح است: وصيتنامه هاشمي چقدر مهم است؟ ارزشش به چه مسائل و موضوعاتي است كه ممكن است در آن درج شده باشد؟ آيا او هم به غير از وصيتنامه شرعي و خانوادگي، وصيتنامه سياسي – الهي نوشته است؟ روشن‌تر بپرسم آيا وصيتنامه «رييس فقيد مجمع تشخيص مصلحت نظام» آنقدر مهم هست كه بخواهيم با تعجب و ابهام دنبالش بگرديم؟

هاشمي‌رفسنجاني در طول زندگي‌اش خاطراتي نوشته كه بسيار مهم است. مي‌گويند او خاطراتش را در دو سطح نوشته، يك سطح خاطرات عيان؛ همين كه خانواده‌اش ديده‌اند و ما چاپ شده‌اش را – لااقل بخش‌هاي زيادي از آن را كه چاپ شده- خوانده‌ايم. يك سطح هم، محرمانه بوده و ظاهرا كمتر كسي از آن خبر دارد. نكته اينجاست كه همين خاطرات عمومي او هم مهم است. اكثر ناظران سياسي به خاطرات مختصر و روزمره او به عنوان يكي از منابع مهم تاريخ انقلاب اسلامي نگاه مي‌كنند. در خاطرات هاشمي نكته‌هاي مهمي درج شده كه پيگيري هركدام‌شان ما را به خبرهايي مهم مي‌رساند. روزي كه سيد احمد خميني به رحمت خدا رفت، هاشمي تعبيري قريب به اين مضمون به كار برد كه يكي از گنجينه‌هاي اسرار جمهوري اسلامي به رحمت خدا رفت.

 همين تعبير درباره خودش هم مصداق دارد؛ او حقيقتا گنجينه‌اي بي‌نظير از انقلاب بود. لذا كسي كه در چنين موقعيتي قرار دارد، ارزش و اهميت وصيتنامه‌اش بيش از وصيتنامه خانوادگي است.

همه مي‌دانيم كه هاشمي به اين نظام عشق مي‌ورزيد و براي حفظ و استقرار جمهوري اسلامي از پرداخت هيچ هزينه‌اي دريغ نداشت. او خود را چيزي جدا از نهضت و نظام نمي‌ديد. هيچ ابايي نداشت كه براي انقلاب و جمهوري اسلامي جانش را بدهد. اين را بارها به تصريح بيان كرده بود. حتي در سال‌ها و روزهاي آخر عمرش كه زبانش به انتقاد بيشتر مي‌چرخيد و از وضع موجود دفاع نمي‌كرد، كماكان حفظ نظام را از اوجب واجبات مي‌دانست؛ علاوه بر اين او بر مسندهايي تكيه زده، ماموريت‌هايي را به عهده گرفته و كارهايي را انجام داده كه از او چهره‌اي بي‌بديل ساخته است. دوستي ٥٠ ساله‌اش با مقام معظم رهبري، همچنين روابط صميمانه‌اش با روحانيون عاليرتبه انقلاب و حتي كينه و عداوتي كه بعضي افراد و جريان‌هاي سياسي - عقيدتي از او در دل داشتند همه گواهي مي‌دهند كه وصيتنامه هاشمي مهم است و همان طوري كه گم شدنش معني سياسي دارد پيدا شدنش نيز مي‌تواند پيام سياسي داشته باشد و روي مناسبات نظام تاثير بگذارد. قطعا روي مردمي هم كه با او پيوندي عاطفي داشتند تاثير خواهد گذاشت. هرچند شايد ناپيدا بودن وصيتنامه نيز معمايي است كه مي‌شود به آن فكر كرد و شايسته است جواب درخوري برايش پيدا كرد.