همیشه حق با اوست. این حق شاید از محبوبیتش آمده. به خاطر همین محبوبیت است که با هر کسی که درگیر شود حق، آن طرفی است که علی کریمی در آن ایستاده. تفاوتی ندارد آن طرف رینگ چه کسی است.
همیشه حق با اوست. این حق شاید از محبوبیتش آمده. به خاطر همین محبوبیت است که با هر کسی که درگیر شود حق، آن طرفی است که علی کریمی در آن ایستاده. تفاوتی ندارد آن طرف رینگ چه کسی است. حتی اگر آن سو، برانکوی آرام و جنتلمن باشد باز هم این یک «لگد» است که تاریخی می‌شود و محبوب. حتی تفاوتی هم نمی‌کند که کریمی چه مسیری را رفته است که در نهایت در جایگاه قضاوت قرار گرفته.
در نهایت دست او به عنوان برنده بالا برده می‌شود. شاید تنها جایی که او محکوم شد همان مشت اول بود. مشتی که به داور ژاپنی زده شد و به دوری کریمی از فوتبال انجامید. در آن زمان کریمی محبوبیتی نداشت تا از او دفاع شود و این شاید آخرین جایی بود که جادوگر محکوم شد.
بعد از آن همیشه حق با علی کریمی بوده. این محبوبیت و گرفتن جایگاه حق باعث شده تا اشتباهات او در سایه قرار بگیرد. مثلا کسی از علی کریمی نپرسید در استیل آذین چه می‌خواست و برای چه به این تیم رفت که کارش به درگیری با آجورلو و اخراج و اتفاقات بعد از آن برسد. کسی از علی کریمی نپرسید چرا در مقطعی با رویانیان و شیرینی دست دوستی داد و بعد مشکلاتی با این دو نفر و دوست جدیدشان علی دایی به وجود آمد. کسی نپرسید چرا علی کریمی بدون مدرک مربیگری و حتی یک روز تجربه روی نیمکت تیم ملی ایران بنشیند و بعد درگیری با کی‌روش و جدایی به وجود بیاید. کسی نپرسید علی کریمی در بابل چه کار داشت؟ او با مالکان خونه به خونه و اطرافیان این باشگاه چه سنخیتی داشت که وارد حلقه دوستانه آنها شد و در ادامه این روند که در پیش گرفته بود سر از نفت تهران و دار و دسته جهانیان درآورد. چرا به نفت رفت؟ چرا از نفت جداشد؟ چرا مجددا به نفت برگشت؟
طرف‌های مقابل دعوا هم به او همیشه کمک‌کرده‌اند تا محبوب‌تر و محبوب‌تر شود. در استیل آذین شاید اگر آجورلو با استناد به اتفاق‌هایی معقول‌تر و منطقی‌تر کریمی را محکوم می‌کرد همه حق را به یاغی قرمزها نمی‌دادند. شاید اگر در قضیه درگیری او با مانوئل ژوزه، پای رویانیان و حرفهای عجیب و غریبش علیه کریمی وسط کشیده نمی‌شد، این علی کریمی بود که به عنوان برهم‌زننده نظم تیم محکوم می‌شد. اگر دایی و رویانیان مصالحه نمی‌‌‌کردند و علی کریمی به عنوان وجه المصالحه از پرسپولیس جدا نمی‌شد و چهره مظلوم این داستان لقب نمی‌گرفت. او بسیار محبوب بود و دشمنانش هر کدام به نحوی به او کمک کردن تا محبوب‌تر و محبوب‌تر شود.
کریمی محبوب است و دوست‌داشتنی. آنقدر زیاد که حتی وقتی راه اشتباهی را رفته در نهایت در جایگاه برنده قرار گرفته است. مثل امروز که مدیران غیرحرفه‌ای نفت تهران محکوم می‌شوند و تمسخر می‌شوند بابت همه رفتارها و تصمیماتشان. بابت سلام عجیب وغریب و خداحافظی مفتضحانه‌شان. اما کسی از کریمی نپرسید تو چه سلامی با امثال این مدیران داری که حالا نوبت خداحافظی‌ات برسد. فعلا و تا اطلاع ثانوی کریمی را خدا بغل کرده و او در سمت قهرمان داستان نشسته است، اما این فرصت اشتباهات در نهایت یک جایی و یک روزی به پایان می‌رسد. کریمی به عنوان بازیکن محبوب‌ترین اسطوره فوتبال ایران بود اما برای محبوب شدن در شغل جدید باید کمتر اشتباه کند.
منبع : نود
ارسال نظر
