یادداشت علیرضا خمسه درباره پرونده کیارستمی

رویدادهای سال‌های اخیر نشان داده نظام درمانی کشور با وجود حضور ده‌ها پزشک و پرسنل شریف در این بخش، نیاز به یک بازنگری، پوست‌اندازی و تحول بنیادی دارد. این نظام درحال‌حاضر با مشکلات زیادی مواجه شده است که مهم‌ترین آن، وجود برخی ناکارآمدی‌ها و همچنین برخوردهای موردی به دور از عدالت است. نظام سلامت در ایران قبل از هر چیز به یک شناخت درمانی یا به عبارت صحیح‌تر تغییر شناخت نیاز دارد؛ یعنی جایگزینی اهداف جدید به‌جای اهداف سابق. سال‌هاست بسیاری از جوانان کشور ما برای پرکردن شکاف‌های طبقاتی موجود در جامعه، رشته پزشکی را برای تحصیلات دانشگاهی خود انتخاب می‌کنند اما اتفاقی رخ نمی‌دهد و آنان نیز در همین نظام، حل می‌شوند.

ناگفته پیداست با این نگرش این حرفه از مسیر اصلی خود خارج شده است؛ اتفاقی که اخیرا برای کارگردان پرآوازه کشورمان، عباس کیارستمی، رخ داد و همچنان دغدغه‌های جدی درباره نحوه درمان بیماری ایشان از سوی اعضای خانواده کیارستمی مطرح می‌شود، نمونه همین آسیب‌هاست. من در محله‌ای زندگی می‌کنم که عباس کیارستمی یکی از افتخارات آن محسوب می‌شود؛ محله چیذر. در همه این سال‌ها همه اهل محل مشتاقانه کار‌ها و احوالات ایشان را دنبال كرده‌اند. فراموش نمی‌کنم که هر وقت برای خرید به یکی از فروشگاه‌های محل مراجعه می‌کردم حسین‌آقا از آقای کیارستمی برایم می‌گفت یا روزنامه‌فروش سر کوچه‌شان از من درباره ایشان سؤال می‌کرد. از اسفندماه سال گذشته که خبر بیماری آقای کیارستمی رسانه‌ای شد این کنجکاوی‌ها درباره ایشان افزایش یافت به‌گونه‌ای که تقریبا من هر روز می‌بایست خبر تازه‌ای به آنها می‌دادم. خیلی امیدوار بودم خبر‌های خوشایندی برای اهالی محل داشته باشم اما دریغ که این اتفاق رخ نداد. مدتی است که برای امور خانوادگی به استرالیا آمده‌ام. دو هفته گذشته دو خبر از ایشان روی سایت‌های اینترنتی قرار گرفته بود که هر دو برای اهالی محل ما امیدوار‌کننده بود؛ خبر اعزام ایشان به فرانسه برای پیگیری درمان و دعوت آکادمی اسکار از ایشان برای داوری و اینک خبر سومی از راه رسیده که مطمئنا اهالی چیذر را بیش از همه اهالی دنیا به تأثر و اندوه واداشته است: عباس کیارستمی فیلم‌ساز ایرانی درگذشت. عباس کیارستمی مصداق تئوری معروف: «جهانی بیندیشید و محلی زندگی کنید» بود. محله چیذر تهران یک هنرمند جهانی را از دست داد. ضمن تسلیت به اهالی این محل برای خانواده گرامی کیارستمی آرزوی صبر و شکیبایی دارم. نه‌تنها سینمای ایران بلکه سینمای جهان یکی از شاخص‌ترین کارگران‌های خود را از دست داده است. امیدوارم به‌طور بی‌طرفانه به پرونده پزشکی ایشان رسیدگی شود و البته این اتفاق تلخ، آغازی برای بازنگری در شرایط سامانه بهداشت و درمان کشور باشد.