"خوشرو" پیام تعاملی دیگر از دولت یازدهم

روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم سیدعلی خرم نماینده پیشین ایران در مقر اروپایی سازمان ملل متحد نوشت:
 
سازمان ملل متحد و به‌طور کلی سازمان‌های بین‌المللی محلی برای فعالیت دولت‌هاست که بر اساس زمینه فعالیت و همچنین منافع ملی حقوق خود را استیفا کرده و محافظت می‌کنند. در ابتدای جنگ عراق با ایران در داخل این سوال مطرح می‌شد که چرا به سازمان ملل برویم یا سفیر داشته باشیم؟ اما سرانجام به این نتیجه رسیدند آن دستاوردی که از جنگ به دست نمی‌آید را می‌توان با دیپلماسی به دست آورد. ایران سعی داشت طی دوران جنگ، متجاوز بودن صدام را اثبات و میزان خسارت‌ها را معین کند. اما پس از جنگ این فرصت به دیپلماسی داده شد تا دو خواسته اصلی ایران را برآورده کند. از این رو ایران می‌تواند از طریق سازمان‌های بین‌المللی در قالب همکاری و منافع مشترک بسیاری از خواسته‌های خود را به‌دست آورد. به همین دلیل مطرح کردن این پرسش  که آیا احتیاج به سفیر داریم، بدیهی بوده و سال‌هاست کشورها به آن پاسخ داده‌اند. بار دیگر که مساله انتخاب سفیر برای سازمان ملل مطرح شد، یعنی در فروردین ماه امسال (93) که روحانی رئیس‌جمهور پس از پایان یافتن ماموریت محمد خزاعی، «حمید ابوطالبی» که پیش از دوران ریاست‌جمهوری خود، وی را در مرکز تحقیقات استراتژیک در کنار خود داشت به‌عنوان نماینده دائم ایران در سازمان ملل معرفی کرد، با مخالفت آمریکایی‌ها و مقاومت برخی نیروهای داخلی مبنی بر اصرار بر فرد معرفی شده مواجه شد. اما سرانجام با انتصاب غلامعلی خوشرو چالش 344 روزه خالی ماندن کرسی سفیر و نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل پایان یافت. اما از زمان معرفی ابوطالبی تا خوشرو، خلائی مبنی بر حضور ایران در سازمان ملل به وجود آمد که نیاز به جبران دارد. گرچه در مقابل منتقدان اعلام کردند که اولین فرجام چالش دیپلماتیک میان دولت یازدهم و آمریکا با عقب‌نشینی آرام طرف ایرانی همراه شد و بار دیگر شاهد یک پیام تعاملی از سوی دولت تدبیر و امید در مقابل عدم انعطاف طرف آمریکایی روی مواضع اعلامی خود هستیم. باید دانست که انتخاب یک نماینده باید بر اساس تراضی دو طرف صورت ‌گیرد. برای مثال اگر نهاد اکو در ایران وجود داشت و کشوری خواهان ارسال نماینده به این نهاد بین‌المللی بود، ایران می‌تواند به هر دلیلی ازجمله مسائل امنیتی از پذیرش این نماینده خودداری کند. کمااینکه این اتفاق برای پذیرش سفیر انگلستان در ایران اتفاق افتاد و دولت ایران سفیر پیشنهادی انگلستان را نپذیرفت. بنابراین معرفی فرد جدید به‌معنای عقب‌نشینی نیست. این اصل دیپلماسی است. کشورها بر اساس تراضی عمل می‌کنند و سعی بر این دارند که این‌گونه مسائل به معضل تبدیل نشود. بر اساس قراردادی که میان سازمان ملل با دولت‌های آمریکا، اتریش و سوئیس منعقد شده، طرفین توافق کرده‌اند که به‌طور عمومی هر نماینده‌ای را پذیرا باشند مگر اینکه آن نماینده به‌عنوان مشکل امنیتی تلقی شود.

 از این‌رو این دولت‌ها از حق عدم پذیرش برخوردارند. با این حال انتخاب سفیر و نماینده جدید از سوی ایران نشان از عبور آرام از یک مساله‌ای بود که می‌توانست به معضلی دیگر میان روابط ایران و آمریکا تبدیل شود. عبور از یک تصمیم و اتفاقی که اینک با انتخاب سفیر جدید، منجر به یک نوع عدم تعامل آشکار میان ایران و سازمان ملل شد. گرچه این عبور باید زودتر صورت می‌گرفت. اگر این عبور صورت نمی‌گرفت به دستاویزی برای تندروهای داخل آمریکا تبدیل می‌شد برای همین دولت کنونی آمریکا سعی در حل آن داشت. بنابر این انتخاب فرد جدید سبب حل شدن مساله و نجات دو طرف از یک معضل جدید و فکرکردن به نقاط مشترک شد.