زیربنای فوتبال یا توجه به یک حرکت سیاسی؟
ما زمانی میتوانیم خوشحال باشیم که فوتبالمان همه جانبه رشد کرده باشد. نه اینکه همه متوجه تیم ملی باشند و زیربنای فوتبال را رها کنند.

چند روز دیگر جام ملتهای آسیا در استرالیا آغاز میشود ولی باید بگویم زیاد به تیم ملی فکر نمی کنم. البته عاشق فوتبال مملکتم هستم ولی زمانی که می بینم تیم ملی شده سرطان فوتبال، دیگر زیاد برایم مهم نیست تیم ملی کجاست و چهکار میکند و قرار است در چه تورنمنتی شرکت کند. متاسفانه فوتبال ایران در 50 سال اخیر روند نزولی داشته و امروز به جایی رسیده که دیگر با نابودی کامل فاصله زیادی ندارد. 4سال پیش برای یک بازی استقلال که اگر برنده می شد به صدر جدول میرفت 4 هزار تماشاگر به ورزشگاه آمده بودند.
من همان روز هشدار دادم که فوتبال ما روبه نابودی گذاشته. فوتبال ما آنقدر مشکل و دردسر دارد که دیگر دنبال کار زیربنایی واصولی نیست و امیدوارم اگر تغییراتی در فدراسیون ایجاد میشود حداقل کسانی به فوتبال بیایند که اهل این رشته باشند و خاک این رشته را خورده باشند نه اینکه دوباره سراغ آدم های غیر فوتبالی برویم. فوتبال ما تا نابودی کامل فاصلهای ندارد. اعتقاد دارم تیم ملی قهرمان جام ملت ها هم بشود اتفاق خاصی نمیافتد.
شما بهتر از من میدانید که این یک اتفاق سیاسی است چرا که پرچم یک کشور بالا می رود و به خاطر همین دولتمردان دنبال چنین اتفاقاتی هستند. ما زمانی میتوانیم خوشحال باشیم که فوتبالمان همه جانبه رشد کرده باشد. نه اینکه همه متوجه تیم ملی باشند و زیربنای فوتبال را رها کنند. فوتبال ما تفکرستیز است؛ ما هم بیشتر از این زورمان به فوتبال نرسید. اینکه امروز امثال بنده خانهنشین هستند به خاطر تفکری است که سال ها فوتبال ایران را به همین سمت و سو کشانده است. به نظر من باید وزارت ورزش قاطعانهتر عمل کند و افرادی را در مسئولیتها قرار دهد که بتوانند فوتبال ایران را به سمت رشد ببرند.
ارسال نظر