مشخصه شعری او که هرگاه بدان روی می آورد محتوا و زبان شعریش اوج میگیرد، غمنامه‌هایی است از سر درد که بر زبان کوهنوردی رنجور از بی‌مهری ایام جاری می‌شود و بر نابودی حیات وحش مویه می‌کند.
علی اصغر عباسی معروف و متخلص به آرام فرزند گل مراد متولد 1312 هجری شمسی، درگذشت.
وی کارمند بازنشسته وزارت نیرو ساکن ایلام بود. عباســــی آرام"
روایتگری است که بخشی از تاریخ معاصر ایلام را از دیدگاه یک شاعر و هنرمند
به تصویر میکشد.
عباسی شاعری خوش ذوق و خوشخو، قصه پردازی بذله گوست. او در شاعری تخلص
آرام را برای خود انتخاب می‌کند. ستایش و تمجید را فقط شایسته خداوند
پیامبر و ائمه(ع) می‌داند. ستایشگران گزافه‌گوی را سرزنش می‌کند. او دارای
کلامی روشن و جذاب است. به زبان کردی ایلامی مایل به کلهری شعر می‌گوید.
شعرش بی‌ریا و بر دل می‌نشیند. او از مناظر طبیعت، اشخاص، شهرها و... توصیف
می‌کند. از اشعار زیبا و دلنشین او می‌توان به شعر تخت خان، وژدرون، مانشت
و قلارنگ که همگی در وصف طبیعت و خاطرات خود در این مناطق نام برد.
مشخصه شعری او که هرگاه بدان روی می‌آورد محتوا و زبان شعریش اوج
میگیرد، غمنامه‌هایی است از سر درد که بر زبان کوهنوردی رنجور از بی‌مهری
ایام جاری می‌شود و بر نابودی حیات وحش مویه می‌کند. هرگاه این خصیصه با
روایت‌های تاریخی دوران پیش از آغاز عصر شهرنشینی قرن اخیر در ایلام ادغام
می‌شود؛ نهایت فصاحت و بلاغت و ارزش و توان شعری شاعر را می‌نمایاند.
