از ایران - ایرلند تا پرسپولیس - کاشیما
بعد از بازی از خروجی غربی طبقه دوم استادیوم سیل جمعیت را نگاه می‌کردم. سرها در گریبان بود، مثل یک موج مُرده راه می‌رفتند، ساکت، سوگوار ... فکر کردم که خدا می‌داند چند سال دیگر ممکن است تا این اندازه به صعود نزدیک بشویم و آیا اصلاً میشود ما باز برویم جام جهانی؟
حالا امروز پرسپولیس در دیدار مقابل کاشیما هم جام قهرمانی می‌خواهد و هم جبران دو گل که در دیدار رفت دریافت کرد. آبان ماه است؛ ورزشگاه آزادی لبریز از تماشاگر ... و یک رویای ۳-۰ دیگر.احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «برانکو ایوانکوویچ - سرمربی پرسپولیس - در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی با کاشیما گفت، این دیدار مهم‌ترین بازی ۳۰ سال اخیر فوتبال ایران است. در این که بازی فینال لیگ قهرمانان آسیا یک هیجان مطلق است تردیدی وجود ندارد اما حساس‌ترین دیدار ملی در ورزشگاه آزادی بازی ایران - ایرلند بود.
آبان ماه ۱۳۸۰، شاگردان بلاژویچ در حالی مقابل ایرلند قرار گرفتند که دیدار رفت را ۲-۰ واگذار کرده بودند. درست مثل نتیجه‌ای که قرمزها در ژاپن کسب کردند. اگر در دیدار پرسپولیس - کاشیما، علی علیپور یک فرصت طلایی و سرنوشت ساز را هدر داد، در دیدار تیم ملی مقابل ایرلند این علی کریمی بود که دو موقعیت سرنوشت‌ساز را به گل تبدیل نکرد تا روزنامه خبرورزشی تیتر بزند: «نه دوبلین ملبورن شد نه کریمی، خداداد!»
همراه هزاران هوادار تیم ملی از حوالی ظهر رفتم استادیوم آزادی. دانشجویان صنعتی شریف پارچه‌نوشت بسیار بزرگی را با خودشان همراه آورده بودند که روی آن با بزرگ‌ترین اندازه ممکن به انگلیسی نوشته بودند ۳-۰ . چیزی شبیه همین WE CAN (ما می‌توانیم) که پرسپولیسی‌ها آماده کرده‌اند.
تیم بلاژویچ مجموعه‌ای از بهترین بازیکنان روزگار خودش را در ترکیب داشت. از آن تیم‌هایی که هنوز افسوس می‌خوریم که چرا گرفتار حاشیه‌ها شد و نتوانست به جام جهانی ۲۰۰۲ صعود کند. روی کین ستاره آن روزهای منچستریونایتد با میک مک‌کارتی سرمربی تیم درگیر شد و او هم روی نامش خط کشیده بود. اتفاقی امیدبخش که به ما می‌گفت شاید از همین پاشنه آشیل توانستیم ضربه کاری را به آنها بزنیم.
ابراهیم میرزاپور، افشین پیروانی، یحیی گل‌محمدی، رحمان رضایی، مهدی مهدوی‌کیا، حامد کاویانپور، کریم باقری، علی کریمی، مهرداد میناوند، علیرضا واحدی نیکبخت و علی دایی ۹۰ دقیقه تلاش کردند. جنگیدند ما هم کنارشان فریاد زدیم اما زورمان به رابی کین، استیو استانتون یا هارت، استیو فینان، مارک کینسلا، شی گیون و... نرسید که آن روزها بازیکنان کلیدی در لیگ جزیره بودند.
۱-۰ بردیم. یحیی گل زد و بعد اشک ریخت. جمعیت از دقیقه ۶۰ ناامید شد و علیه بلاژویچ و بعضی بازیکنان فحاشی کرد. جای‌جای استادیوم روزنامه آتش زدند و رویای جام جهانی بر باد رفت.
بعد از بازی از خروجی غربی طبقه دوم استادیوم سیل جمعیت را نگاه می‌کردم. سرها در گریبان بود، مثل یک موج مُرده راه می‌رفتند، ساکت، سوگوار ... فکر کردم که خدا می‌داند چند سال دیگر ممکن است تا این اندازه به صعود نزدیک بشویم و آیا اصلاً میشود ما باز برویم جام جهانی؟
از آن روزها ۱۸ سال می‌گذرد و ایران سه جام جهانی را تجربه کرده، برده، باخته، مساوی کرده و زندگی هنوز ادامه دارد.
حالا امروز پرسپولیس در دیدار مقابل کاشیما هم جام قهرمانی می‌خواهد و هم جبران دو گل که در دیدار رفت دریافت کرد. آبان ماه است، ورزشگاه آزادی لبریز از تماشاگر ... و یک رویای ۳-۰ دیگر.»
هر نتیجه ای رخ بدهد اما بعید است هواداران پرسپولیس ناسپاسی کنند. آنها می دانند که بازیکنان این تیم تا سرحد جان دویده اند، سرشان را جلوی توپ گذاشته اند و حضور در فینال یک معجزه است. اگر قهرمان شوند معجزه تکمیل می شود ... این زندگی مان چقدر «اگر» دارد ...
منبع: ایسنا
ارسال نظر
