دموکراسی اصلاح طلبانه/ دیکتاتوری اصولگرایانه
با شکل‌گیری شورای اسلامی شهر تهران در دوره چهارم، دو گروه عمده وارد عرصه مدیریت شهری شدند. اصلاح‌طلبان، اصولگرایان و تعدادی از نمایندگانی که در هیچ یک از این دو فهرست نبودند.
روزنامه شهروند در یادداشتی به قلم احمد مسجدجامعی نوشت:چندی پیش در صفحه نخست یکی از روزنامه‌ها، عکسی از نگارنده و یکی از نمایندگان محترم اصولگرای شورای شهر چاپ شده بود و از قول آن نماینده، آمده بود که اصلاح‌طلبان به فکر خدمت به جامعه نیستند و دموکراسی در سیاست‌شان جایی ندارد و آنها را متهم به دیکتاتوری کرده بود. این گفتارها هرچند تازه نیست و حتی در برخی موارد در جاهایی دیگر حرف‌های نادرستی به نگارنده نسبت داده‌اند، اما این‌بار به‌نحوی کلیت شورای شهر مخدوش شده است و دست‌کم رفتار نزدیک به نیمی از اعضا صراحتا زیر سوال رفته است، از این رو پاسخگویی به آن ضروری به نظر می‌رسد.
با شکل‌گیری شورای اسلامی شهر تهران در دوره چهارم، دو گروه عمده وارد عرصه مدیریت شهری شدند. اصلاح‌طلبان، اصولگرایان و تعدادی از نمایندگانی که در هیچ یک از این دو فهرست نبودند.
از آن‌جا که تعداد اعضای این دو گروه تقریبا برابر بود، برای انتخاب رئیس رقابت دشواری در پیش بود. در سال نخست روال به سمتی پیش رفت که نگارنده به‌عنوان رئیس شورا با ١٦ رأی انتخاب شد و آقای طلایی با ٢٢ رأی به‌عنوان نایب‌رئیس؛ حال سوال این است که این تفاوت آرا ناشی از چیست؟
دلیل این موضوع، نوع رفتار اصلاح‌طلبان بود. قرار‌مان بر این بود که اگر رئیس شورا از اصلاح‌طلبان باشد، رأی به نایب‌رئیسی از جناح مقابل بدهیم. از این رو، بلافاصله آقای حکیمی‌پور، نامزد پیشنهادی اصلاح‌طلبان برای احراز این پست، به نفع نایب‌رئیس پیشنهادی اصولگرایان که در فهرست شهرداری بود، انصراف داد و این را هم رسما اعلام کرد.
اما در سال‌های بعد این اتفاق نیفتاد و هیأت رئیسه یکدست و از گروه اصولگرایان شد. این رویکرد تنها در همان سال نخست تحقق یافت. هنگام سازماندهی کمیسیون‌های مشترک با مجلس شورای اسلامی نیز همین رویه دنبال شد. تلاش ما برای کمک به بهبود زندگی شهروندان و ارتقای جایگاه شورای شهر بر این اساس بود که برای پیشبرد مصوبات و پشتیبانی از اقدامات مشترک نهایت همکاری را نه‌تنها با سایر اعضا و مجموعه مدیران شهری بلکه با سایر قوا نیز داشته باشیم. از این‌رو، علاوه بر دعوت وزرا و معاونان رئیس‌جمهوری به صحن علنی و برگزاری کمیسیون‌های مشترک با آنها و تلاش برای شکل‌گیری کمیسیون هشتم در دولت، این روال را با مجلس شورای اسلامی نیز پیگیری کردیم و آقای شجاع‌پوریان از طرف ریاست سال نخست شورا، برای این کار انتخاب شدند.
آقای شجاع‌پوریان دو دوره نمایندگی مجلس شورای اسلامی را تجربه کرده بود و توان لازم برای شکل‌دهی به این فعالیت جدید را داشت، بنابراین با نمایندگان مجلس از تهران که تمامی آنها از گروه‌های اصولگرا بودند، جلسات مشترک را آغاز کردیم و برای نخستین‌بار در تاریخ شوراهای محلی این فعالیت مشترک با مجلس شکل گرفت. نخستین جلسه نیز با حضور نگارنده و در محل جلسات پارلمان شهری برگزار شد. ترکیب این کمیسیون‌ها که در شورای شهر تهران تشکیل می‌شد، عبارت بودند از نمایندگان شورا، نمایندگان مجلس از تهران و نمایندگان شهرداری و استانداری تهران که عملا در کنار حضور وزرای مرتبط با مباحث مدیریت شهری و معاونان رئیس‌جمهوری، زمینه‌ساز شکل‌گیری کمیسیون تهران و کلانشهرها در دولت برای تحقق مدیریت یکپارچه شهری باشند.
پنج کمیسیون برای این دوره تشکیل شد که عبارت بودند از:
کمیسیون توسعه شهری، شهرسازی و معماری: آقایان هاشمی، نجابت، افتخاری از مجلس شورای اسلامی، آقایان چمران، تندگویان و سالاری از شورای شهر، آقای کریمی از استانداری و آقایان نادری و کاظمیان از شهرداری تهران
کمیسیون حمل‌ونقل و عمران شهری و زیرساخت‌ها: آقایان هاشمی، بذرپاش و محجوب از مجلس شورای اسلامی، آقایان دنیامالی و قناعتی از شورای شهر تهران، آقای کریمی از استانداری و آقایان تشکری هاشمی و مازیار حسینی از شهرداری تهران
کمیسیون سلامت، محیط‌زیست، خدمات شهری، بحران و امنیت: آقایان زاکانی، هاشمی، مرندی، طبیب‌زاده و خانم آلیا از مجلس شورای اسلامی، آقایان حافظی، حقانی و خانم آباد از شورای اسلامی شهر تهران، آقای کریمی از استانداری و آقای عبداللهی از شهرداری تهران
کمیسیون فرهنگی، آموزشی، اجتماعی و انتظامی: آقایان طلا، نبویان، رحماندوست، آقاتهرانی، رسایی و نوباوه و خانم‌ها آلیا و رهبر از مجلس شورای اسلامی، آقایان ناصحی و طلایی از شورای اسلامی شهر تهران، آقای ترکی از استانداری و آقایان امرودی و عبداللهی از شهرداری تهران
و درنهایت کمیسیون برنامه و بودجه و اقتصاد شهری: آقایان زارعی، کوثری و میرکاظمی از مجلس شورای اسلامی، آقایان انصاری و تقی‌پور از شورای شهر تهران، آقای ترکی از استانداری و آقایان صلاحی، امانی و هاشمی از شهرداری تهران این رویکرد در چهارچوب دفاع از حقوق و منافع شهروندان صورت می‌گرفت. هر چند پس از پایان سال نخست، این فعالیت نیز تعطیل شد و امیدواریم نمایندگان مجلس جدید از تهران که عمدتا رویکرد اصلاح‌طلبانه دارند، این کار را دنبال کنند.
در روال اداره جلسات نیز همین سیاست اصلاح‌طلبانه ادامه یافت، به‌نحوی که نطق پيش از دستور در جلسات صحن شورا برای همه اعضاي محترم بدون محدودیت محتوایی و گرایش جناحی امکان‌پذیر بود که نگاهی به ترکیب سخنرانان سال نخست شورا، این نکته را به‌خوبی آشکار می‌سازد. ضروری است این را هم بیفزاییم که این همه نطق از جانب افراد مختلف در شورا نیز تا جایی که می‌دانم بی‌سابقه بود.
نتیجه جالب توجه آن است که بررسی آماری نشان می‌دهد تعداد سخنرانی‌های همکاران اصولگرای ما در شورا بیشتر بوده است. در مورد تذکرها هم این واقعیت تکرار شد و افراد تذکردهنده به شهرداری به‌نحوی که در جدول‌ها ملاحظه می‌شود به ترتیبی است که یکی در میان، اصولگرا و اصلاح‌طلب قرار دارد و باز هم تعداد تذکرات اعضای اصولگرا بالاتر است.
بدین‌ترتیب، برخلاف ادعای آن گفتوگو، امکان بحث و سخنرانی و تذکر برای همه اعضای شورا بدون هیچ محدودیتی وجود داشت. این روال اصلاح‌طلبانه هنوز هم برقرار است و به‌عنوان نمونه در چند جلسه پیش، از ناحیه دو کمیسیون دو عضو شورا برای نمایندگی در فعالیتی معرفی شدند. پس از پایان رأی‌گیری تعداد آرای آقای سروری و خانم دانشور به ترتیب ٢٢ و ١٦ اعلام شد که به‌خوبی نشان می‌دهد اصلاح‌طلبان به نماینده اصولگرا رأی داده‌اند ولی در برابر این رفتار، شاهد همدلی‌های مشابه نیستیم.
به‌هرحال همه آنچه گفته شد به‌نوعی پاسخی است به نادرستی آن ادعاها و بیان این نکته که چهارمین شورای شهر تهران با همکارانی که دانش و تجربه‌های ارزشمندی در سطوح ملی، استانی و محلی دارند، همچنان در خدمت شهروندان و مدافع مباحث کارشناسی است و اصلاح‌طلبان کوشش کردند با همدلی با سایر اعضا، در همان مسیری حرکت کنند که مقام معظم رهبری در دیدارشان با اعضای این شورا در سال نخست بر آن تأکید داشتند: «تلاش کنید با همت بر کار و خدمت، تجربه خوبی به یادگار بگذارید.»
ارسال نظر
